Rozdział 2 Obietnica

-Oszalałaś?! – Draco stał niedaleko Paris i wpatrywał się w wielki, podświetlony na czerwono szydl, na którym widniał napis NIGHT CLUB – Czemu akurat to miejsce?
-Dlatego, że obydwoje potrzebujemy oderwać się od rzeczywistości a przede wszystkim Ty.
-Jasne, jasne  - wymruczał chłopak – Podobno miałem pozbyć się złych nawyków.
-To jest sztuka Draco. A w podziwianiu sztuki nie ma nic złego – dziewczyna uśmiechnęła się zawadiacko – Po za tym, potraktuj to jako swego rodzaju test na silną wolę.  Nie daj się prosić!
Blondynka zrobiła maślane oczka w stronę swojego najlepszego przyjaciela,  zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że chłopak zgodzi się na wszystko byle by nie patrzyła na niego tym wzrokiem.
-No dobra niech Ci będzie – westchnął.
-Wiedziałam! – zadowolona z siebie Paris z wielkim uśmiechem na ustach, pociągnęła Dracona w stronę wejścia, którego pilnowało dwóch ochroniarzy.

Klub był  jednym z najbardziej wyszukanych miejsc w samym sercu Londynu.  Wszystko tu było ekskluzywne i z klasą.  Było to idealne miejsce do nawiązania znajomości z wielkimi szychami. Draco był w nim pierwszy raz, od raz do jego nozdrzy doszedł kuszący zapach opium, które rozbudzało zmysły, a z głośników leciała zmysłowa muzyka, do której tancerki seksownie się poruszały. Były wszędzie, na stołach, barze, w powietrzu zamknięte w klatkach, każda z nich kusiła potencjalnych klientów.  Blondyn nie wiedział, w którą stronę ma patrzeć, miał ochotę je dotknąć, sprawdzić czy naprawdę są tak delikatnie, na jakie wyglądają?
-Chodź dalej, nie widziałeś jeszcze wszystkiego – Paris pociągnęła chłopaka, w stronę ciemnych zasłon, za którymi znajdowały się loże VIP’owskie. Zajęli jedną z wolnych loży na przodzie,  gdzie już czekał na nich najlepszy schłodzony szampan.
-A co tutaj się odbywa?
-Specjalne pokazy najlepszych tancerek.
-Można tylko patrzeć?
-Draco! – blondynka spojrzała na niego karcąco.
-No co?! To już zapytać nie można?
Dziewczyna nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ w jednej chwili w pomieszczeniu zrobiło się ciemno,  a jedynym oświetlonym miejscem była  scena, gdzie właśnie pojawiła się jedna z kilkunastu gwiazd dzisiejszego wieczoru.

***

Hermiona stała za kurtyną i dyskretnie przyglądała się swoim koleżanką, które po kolei pokazywały cuda jakie potrafią robić z ciałem.
-Nie stresuj się tak.
Dziewczyna, aż podskoczyła słysząc znienacka głos swojego ukochanego.
-One są świetne. A co jeśli ja się im nie spodobam?
-Wyszłaś spod moich skrzydeł, jesteś najlepsza. One nie mają szans bo..
-Nie mają takiego cudownego i przystojnego nauczyciela? – dokończyła za niego dziewczyna, delikatnie całując go w usta.
-Dasz radę. Powalisz ich wszystkich na posadzkę.
-Twoja kolej – usłyszała głos dziewczyny, która jeszcze przed chwilą wyginała się przed publiką.
Hermiona wzięła głęboki wdech, po czym ściągnęła z siebie czarny, satynowy szlafrok, pozostawiając w czarno-czerwonym dopasowanym gorsecie, pończochach i wysokich szpilkach.  Spojrzała ostatni raz na Oliviera, który  z uśmiechem na ustach pokazał jej uniesiony kciuk w górę, po czym  znikła za czarną, jedwabną kurtyną.


Draco był wpatrzony jak w obrazek w kobietę, która właśnie pojawiła się na scenie. Nie widział dokładnie jej twarzy, ale musiał przyznać, że była cholernie seksowna i z pewnością piękna. Już po pierwszych taktach muzyki, dziewczyna wiła się zmysłowo, niczym wąż po srebrnym drążku budząc pożądanie we wpatrujących się nią mężczyzn. Jej ruchy były spokojne, lecz zmysłowe. Wystarczyło spojrzeć na te przepiękne ciało, które z wielką gracją i łatwością wykonywało coraz to odważniejsze pozy.  Jedna z lamp oświetlających scenę, padła na twarz dziewczyny, to właśnie wtedy Draco Malfoy omal się nie udławił szampanem, którego właśnie pił. Oniemiał z wrażenia. Właścicielką, tak pięknego ciała była ostatnia osoba na świecie, po której by się tego spodziewał. Hermiona Granger,  dziewczyna, która przez całe wieki upokarzał, zawładnęła całym jego pożądaniem.  W jednej chwili poczuł przeogromną potrzebę poznania tej zaskakującej dziewczyny. Nie przypominała mu wcale tej samej Granger ze szkoły, która wszędzie włóczyła się z Potterem i Łasicą. Szlamy, która godzinami siedziała w bibliotece, wertując stare, okurzone księgi. Z przeciętnego, niczym się nie wyróżniającego szarego kota, przeistoczyła się w drapieżną lwicę. Już w restauracji zauważył, że zaczęła ubierać się kobieco, z  gustem. Zniknęły, porozciągane, workowate ciuchy w stonowanych kolorach.  Sprawiała wrażenie osoby pewnej siebie, silnej i odważnej. Osoby która wie czego od życia chce. 
-Halo ziemia do Malfoya!
Dziewczyna pomachała mu rękom przed oczami.
-Co? – chłopak zamrugał kilkakrotnie – Mówiłaś coś?
-Pytałam się, czy to nie ta sama dziewczyna, którą widzieliśmy w restauracji?
-Może. Nie wiem. Nawet jeśli to co z tego?
-Podoba Ci się?
-Zawsze musisz być taka wścibska? Mówiłem Ci, nienawidzimy się. Koniec tematu.
-Nienawiść od miłości dzieli cienka linia – dziewczyna nie dawała za wygraną.
-Tobie to już chyba do reszty te bąbelki uszkodziły mózg.
-Poczekaj chwilę – dziewczyna nie czekając na odpowiedź chłopaka, poszła tylko w sobie dobrze znanym kierunku.
Rozglądał się po osobach wchodzących i wychodzących z przebieralni, nie minęło pięć minut kiedy dostrzegła swoją ofiarę. Z uśmiech na ustach podeszła do śmiejącej się pary.
-Cześć – przywitała się – Jestem Paris.
Chłopak z dziewczyną popatrzeli na nią z lekkim zdziwieniem wymalowanym na twarzy.
-Cześć Olvier, a to moja dziewczyna Hermiona – zaczął chłopak.
-Hej – przywitała się krótko Hermiona, podając dziewczynie dłoń.
-Miło mi was poznać – Paris uśmiechnęła się delikatnie – Muszę przyznać, że byłaś fenomenalna Hermiono, najlepsza z nich wszystkich!
-Dziękuje. Cieszę się, że  Ci się spodobało.
-Tak sobie myślę.. – zaczęła niewinnie Paris spoglądając to na Oliviera to na Hermione – Macie na wieczór jakieś plany? Bo ja wraz z moim przyjacielem, szukamy towarzyszy na dzisiejszy wieczór.
-Czy ja wiem – zaczęła Hermiona. Dobrze pamiętała tą dziewczynę. To ona była dzisiaj z Malfoy’em w restauracji, i obawiała się, że tym właśnie wspomnianym przyjacielem jest nie kto inny jak jej odwieczny szkolny wróg.
-W sumie – zaczął Olivier – Na jednego drinka możemy się skusić. Co Ty na to kochanie?
Hermiona westchnęła.
-No dobrze jeden chyba może być.
Całą trójką udali się do stolika, przy którym siedział zatopiony w swoich myślach Draco.
-Mamy towarzystwo! – usłyszał szczebiotliwy głos blondynki – Poznajcie się.  Olivier, Draco. Draco, Olvier.
Mężczyźni podali sobie dłonie.
-A to jest..
-Cześć Granger – na ustach Malfoya pojawił się ironiczny uśmiech – Niezły pokaz.
-Cześć Malfoy.
-To wy się znacie? – zapytał zszokowany Olivier.
-Ze szkoły  - odpowiedziała, Hermiona.
-To może na rozluźnienie atmosfery po szklane Whiskey? – zaproponowała Paris.

Dwie godziny później, i pięć opróżnionych do pusta butelek po Whiskey, cała czwórka była w wyśmienitym humorze. Szli opustoszałymi uliczkami Londynu, śmiejąc się i wygłupiając.  Hermiona od razu załapała świetny kontakt z Paris, dobrze się dogadywały i miały mnóstwo wspólnych zainteresowań. Obiecały sobie, że będą do siebie pisać listy podczas pobytu Hermiony w Hogwarcie i koniecznie muszą się spotkać podczas przerwy świątecznej. Natomiast Olivier z Draconem, cały czas sprzeczali się o to, która drużyna w Quidditchu jest lepsza
Niestety wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Mężczyźni polegli jako pierwsi. Po tak dużej dawce alkoholu we krwi, zasnęli na jeden z ławek w Londyńskim Parku. Dziewczyny pożegnały się i wraz z kompletnie pijanymi kompanami i teleportowały się do swoich rezydencji.

***

1 września, tak długo wyczekiwany czas przez Hermionę. To już za kilkadziesiąt minut spotka się ze swoimi przyjaciółmi.  Od rana w całym domu panował chaos,  Hermiona biegała od pomieszczenia do pomieszczenia, szukając swoich zagubionych rzeczy, których jeszcze nie spakowała. Natomiast Olivier z rozbawieniem na twarzy, przyglądał się jej poczynanią. Równo o godzinie dziesiątej Hermiona wraz ze swoją walizką i klatką w której miałczał niezadowolony Krzywołap, stanęła w przedpokoju.
-I jak gotowa? – Olivier uśmiechnął się do swojej ukochanej.
-Bardzo śmieszne – brunetka pokazała mu język – Szkoda, że nie jedziesz z nami w pociągu.
Hermiona zrobiła smutną minę.
-Nie smuć się mała – chłopak przytulił ją do siebie – Za parę godzin, znowu się zobaczymy.
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, po czym wraz z Olivierem zapakowali rzeczy do samochodu i udali się na dworzec King Cross.
-Uważaj na siebie.
-Jasne – dziewczyna złożyła pocałunek na ustach mężczyzny – Do zobaczenia za kilka godzin.
-Do zobaczenia.

W tym samym czasie na stacji King Cross Draco Malfoy z miną zbitego psa żegnał się ze swoją przyjaciółką.
-Pamiętaj, że masz do mnie pisać. Nie przesadzaj z Ognistą i ubieraj się ciepło – blondynka patrzyła na niego ze łzami w oczach – Ohh Draco… Jak ja sobie bez Ciebie poradzę?
-Zobaczysz szybko minie. Uważaj na siebie i proszę nie pakuj się w kłopoty.
-Nie ma sprawy Draco.
Chłopak przytulił blondynkę.
-Obiecasz mi coś?
-Co takiego?
-Pierw powiedz, że obiecujesz!
-Nie obiecuję się w ciemno.
-Proszę!  - dziewczyna spojrzała na niego maślanym wzrokiem, już miała go w garści.
-Ehh no dobra. Obiecuję – powiedział z lekkim grymasem wymalowanym na twarzy.
-Postaraj się ocieplić stosunki między Tobą a Hermioną.
-Wykluczone! Nie nie i jeszcze raz Nie!
-Obiecałeś!
Salazarze ratuj! Ta dziewczyna mnie wykończy – pomyślał chłopak.
-Postaram się, ale co z tego wyjdzie nie wiem.
-Dziękuje – Paris obdarzyła go ciepły uśmiechem – To naprawdę wartościowa dziewczyna, może w końcu to do Ciebie dotrze. Idź już bo się spóźnisz!

***

Podróż do Hogwartu minęła im spokojnie i bezkonfliktowo. Hermiona spędzała wyśmienicie czas w towarzystwie Harry’ego Rona i Ginny. Trójki  jej najlepszych przyjaciół, za którymi strasznie się stęskniła.  Natomiast Draco przez większość swojej podróży, wpatrywał się w krajobraz  znajdujący się za szybą jadącego pociągu. Mimo, że ciałem był w przedziale wraz ze swoimi kumplami ze Slytherinu, to natomiast duszą i myślami krążył wokół pewnej gryfonki oraz obietnicy jaką złożył  swojej przyjaciółce.  Nie miał zielonego pojęcia jak tego dokonać. Wiedział, że chociaż musi spróbować mimo, że z góry skazany był na porażkę.

~~*~~*~~*~~

No i jest rozdział drugi ;)  Dziękuje wam za tak liczne komentarze i pozytywne opinie to na prawdę dla mnie ważne ;)

Rozdział 1 Pierwsze spotkanie

Hermionę obudziły delikatnie promienie słońca, wpadające przez wielkie okno znajdujące się w jej sypialni.  Powoli delikatnie otworzyła powieki, lecz prawie natychmiast znowu je zamknęłam porażona zbyt jasnym światłem.  Zamrugała kilka razy, po czym rozejrzała się po sypialni.  Uwielbiała to pomieszczenie. Ściany były pomalowane na jej ulubiony, lawendowy kolor. Naprzeciwko dużego, małżeńskiego łoża, stała drewniana i ręcznie zdobiona toaletka. Kolejny element tego domu, który tak bardzo lubiła. Wszystkie meble, nie tylko w tym pokoju ale w całym domu były eleganckie. Mieszkała w nim dopiero od dwóch miesięcy, i jeszcze nie oswoiła się z całym luksusem, który ją otaczał. Przeciągnęła się jak kotka, po czym zdjęła z siebie pierzynę i stanęła na podłogę, zanurzając swoje stopy w miękkim i włochatym dywanie. Chwyciła swój czarny satynowy szlafrok, oraz czarną koronkową bieliznę i poszła zażyć ciepłego, relaksującego prysznica. Gdy tylko wyszła z zaparowanej kabiny na je ciele pojawiła się gęsia skórka, spowodowana różnicą temperatury. Osuszyła ręcznikiem dokładnie, każdy skrawek swojego ciała. Włosy wysuszyła różdżką, zarzuciła na siebie szlafrok i postanowiła zejść na dół, by zjeść śniadanie.  Gdy tylko weszła do kuchni, zauważyła liścik zaadresowany do niej.

Musiałem pilnie wyjść w sprawie pracy. Śniadanie czeka na Ciebie w jadalni.  Za niedługo wracam.

Olivier.

Trzymając nadal w dłoniach liścik, udała się do jadalni. Od razu dostrzegła na stole stosy grzanek i gofrów oraz dzbanek z parującą kawą. Nie zastanawiając się ani chwili, zajęła jedno z miejsc przy ogromnym stole i zaczęła konsumować posiłek.

Przez cały czas nie potrafiłam się pozbyć złudzenia, że to może być tylko piękny sen z którego za chwilę się obudzi. To niewiarygodne, że jej życie jest otoczone luksusem. A wszystko to zawdzięcza Olivierowi. Uśmiechnęła się sama do siebie. W jej głowie pojawił się obraz ich pierwszego spotkania. Poznali się przez przypadek na jeden z dyskotek, gdzie Olivier wraz ze swoimi kumplami promowali swoją szkołę nauki tańca erotycznego. Od razu bardzo jej się spodobał. Po skończonym przez nich pokazie, odważyła się go zaczepić. Umówili się na następny dzień, w kawiarni na obrzeżach Londynu. Obydwoje przypadli sobie do gustu. Mieli podobne zainteresowania i pasje.

 Zaczęli się spotykać, chodzić na randki. Hermiona brała u Oliviera prywatne lekcje tańca.  Zaczęli spędzać ze sobą każdą wolną chwilę. Poznawali się coraz lepiej, aż w końcu zakochali się w sobie.  Gdy pewnego dnia przez przyadek wyszło na jaw, że Olivier jest czarodziejem. Hermiona nie posiadała się ze szczęścia. Przy Olvierze, wszystko wydawało jej się takie bezproblemowe i beztroskie. To przy nim nabierała pewności siebie. To on odkrył w niej ognisty temperament. To właśnie dzięki Olivierowi odkryła, życie po drugiej stronie barykady. Dopiero niedawno zrozumiała, że książki i nauka do której tak bardzo się przykładały nie dawały jej poczucia wolności. Przez te wszystkie lata całe życie uciekało jej przez palce. Dopiero teraz czuła się spełniona i w pełni szczęśliwa. Jej rozmyślanie przerwał dźwięk przekręcającego się klucza w zamku a po chwili zobaczyła tak dobrze jej znaną twarz. Olivier był starszy od niej o 5 lat. Mimo, że jej przyjaciele niezbyt byli zadowoleni z tego, że związała się ze starszym od siebie mężczyzną, starali się akceptować wybór Hermiony.

Olivier był dla Hermiony spełnieniem wszelkich marzeń. Miał duże, wyraziste piwne oczy, które za każdym razem ogrzewały ją miłością, gdy tylko na nie spojrzała. Gęste, brązowe włosy były prawie zawsze nastroszone, co dodawało mu łobuzerskiego uroku. Jego ciało obfitowało w wyrzeźbione i twarde mięśnie. Było idealne, bez żadnej skazy.

- Jak się spało? – usłyszała męski głos dobiegający zza jej pleców.

-Jak zwykle wyśmienicie – odpowiedziała uśmiechając się do niego, a  on złożył na jej ustach krótki, ale namiętny pocałunek.

-I jak załatwiłeś już wszystko? – Hermiona upiła spory łyk kawy.

-Tak. Widziałem dzisiaj swoje prywatne komnaty w Hogwarcie – Brunet podszedł do dziewczyny, i odgarnął jej włosy odsłaniając kark – Jestem przekonany, że Ci się spodobają – wymruczał jej do ucha, i zaczął składać delikatne pocałunki na jej szyi.

-Nie wątpię – Hermiona przymknęła oczy, delektując się dotykiem ciepłych warg chłopaka na jej ciele.

-Wiesz – wymruczał między pocałunkami – Myślę, że ten szlafrok nie będzie Ci zbytnio potrzebny – jednym zwinnym ruchem ręki zsunął z dziewczyny satynowy materiał, pozostawiając ją w kusej koronkowe bieliźnie.

Hermiona czuła jak po jej ciele przechodzi dreszcz podniecenia. Wstała z krzesła i odwróciła się w stronę bruneta, przyciągnęła go do siebie zarzucając mu ręce na szyje, wpiła się w jego usta. On nie pozostawał jej dłużny. Jedną dłoń wplótł w jej miękkie, rozjaśnione włosy, natomiast druga błądziła po plecach w poszukiwaniu zapięcia od stanika. Już po chwili obydwoje całując się namiętnie, byli rozebrani do połowy.  Olivier z łatwością wziął Hermionę na ręce i zaczął kierować się w stronę ich sypialni.

***

-Draco pośpiesz się! - młoda blondynka od 15 minut czekała w salonie na swojego przyjaciela. Dziś był dla niej wielki dzień. Miała przesłuchanie w jednej z największych wytwórni płytowych w Londynie. To dzięki Draconowi być może już niebawem spełni swoje życiowe marzenie.  Na prawdę bardzo dużo mu zawdzięcza. To on ją namówił do tego, by porozsyłała swoje demo do różnych wytwórni.
-Jestem gotowy - blondyn zszedł do salonu, w którym czekała zdenerwowana Paris. Uśmiechnął się na jej widok. Tak jak on była czarownicą. Jest jedyną osobą w jego życiu, w której znalazł oparcie. To ona pokazała mu czym jest przyjaźń i miłość. Kochał ją jak siostrę.  Pokazała mu świat w którym nie ma wrogości i nienawiści. Obydwoje byli wyrzutkami, dyskryminowanymi przez ludzi. Ona z powodu swojej orientacji seksualnej. Gdy jej rodzice się dowiedzieli, wyrzekli się jej. Wyrzucili z domu i powiedzieli, że nie ma po co wracać. On natomiast dyskryminowany jest przez wzgląd na swoich rodziców, większość osób przypisała mu łątkę śmierciożercy, choć wcale tak na prawdę nigdy nim nie był.   Podczas tych miesięcy spędzonych z Paris na prawdę się zmienił, choć doskonale zdawał sobie z tego sprawę, że mało kto mu tak po prostu uwierzy.
 Myśl, że już za tydzień o tej porze będzie siedział w  jednym z przedziałów pociągu, który zmierza do Hogwartu przerażała go. Bał się, reakcji innych. Tak Draco Malfoy zaczyna się przejmować opinią innych. Czyż to nie dziwne?
- A co jeśli im się  nie spodobam? - z rozmyślania wyrwał go głos przyjaciółki. 
-Nie zaprosiliby Cię, gdyby nie stwierdzili że jesteś dobra.  A jesteś przegenialna! Na pewno im się spodobasz.
Draco przytulił przyjaciółkę, dodając jej tym samym otuchy.   Bez słów podał jej swoją dłoń, którą chwyciła. Już po chwili poczuli charakterystyczne szarpnięcie w okolicy pępka, a ich oczom ukazał się duży budynek w którym miała siedzibę wytwórnia.

Po dwóch godzinach czekania w poczekalni i przejrzenia przez Dracona wszystkich możliwych gazet w pomieszczeniu, zaczął niecierpliwie chodzić tam i z powrotem.  Po kilkudziesięciu minutach drzwi, za którymi zniknęła Paris otworzyły się. 
-Jestem pewien, że miło będzie nam się współpracować - wysoki mężczyzna, uścisnął dłoń blondynki - Do zobaczenia za tydzień Paris
- Bardzo miło mi było pana poznać. Do widzenia - dziewczyna uśmiechnęłam się do mężczyzny, a ten po chwili zniknął za drzwiami wytwórni.
Malfoy spojrzał na uśmiechniętą od ucha do ucha dziewczynę.
- I co  Peterson? Mówiłem, że Ci się uda! - wyszczerzyłem do niej zęby w uśmiechu - Trzeba to oblać!
-I nawet wiem gdzie - dziewczyna klasnęła w dłonie.
-A teraz - chłopak objął dziewczynę, za ramię - Co powiesz na pyszny obiad? Ja stawiam.
-No skoro mogę oczyścić Cię trochę z kasy to czemu nie - dziewczyna posłała mu niewinny uśmieszek. Już po chwili teleportowali się w jedną z zaciemnionych uliczek prowadzącą do centrum Londynu.

*** 

W tym samym czasie Hermiona, siedziała przed toaletką i dokańczała swój makijaż.  Przejechała usta bezbarwnych błyszczykiem, po czym przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze.  Musiała przyznać, że malowanie  na początku przysporzyło jej sporo trudności, lecz po jakimś czasie nabrała dużej wprawy.  Dziewczyna podniosła się i udała w kierunku garderoby. Stanęła na środku i zastanawiała się w co ma się ubrać, na obiad z Olivierem. Rzadko kiedy jadali w domu.  Po dłuższej chwili zdecydowała się na kobiecy i elegancki zestaw.  Szybko się przebrała i zeszła na dół, gdzie czekał na nią już gotowy do wyjścia Olivier. Wyszli na zewnątrz gdzie pod bramą czekał już na nich czarny mercedes. Chłopak otworzył jej drzwi do samochodu, jak na dżentelmena przystało, i sam po chwili zajął miejsce za kierownicą.  Jechali zatłoczonymi ulicami Londynu, pogrążeni w totalnej ciszy. Nie przeszkadzało im to. Każde było pogrążone w myślach o tej drugiej osobie. On myślał, że dostał od Boga największy skarb. Piękną, seksowną i inteligentną czarownice na poziomie, którą chciał się każdemu chwalić.  Ona natomiast, myślała o tym, że spotkała w końcu na swojej drodze, mężczyznę, z którym chciała spędzić resztę swojego życia. 
Zatrzymali się koło ulubionej restauracji Hermiony The River Cafe. Zajęli swój ulubiony stolik, z którego mieli widok na całą restaurację. 
Kiedy w końcu złożyli swoje zamówienie kelnerowi, wzrok Hermiony podążył na drzwi wejściowe.  W pierwszym momencie myślała, że się przewidziała, Zamrugała kilka razy, po czym ponownie spojrzała na drzwi. Do restauracji wchodził nie kto inny jak Draco Malfoy, w towarzystwie jakiejś ładnej blondynki. Obydwoje byli uśmiechnięci. Zajęli stolik tuż na przeciwko stolika gdzie siedziała Hermiona z Olivierem.   Dopiero po pewnym czasie Draco dostrzegł siedzącą, zaledwie kilkanaście metrów od niego Hermione.  Ich spojrzenia się spotkały. Nie potrafili oderwać od siebie wzroku.  On podziwiał urodę dziewczyny, dopiero teraz dostrzegł na jaką piękną kobietę wyrosła. Nie miała już szopy kręcących się w każą stronę, niesfornych loków. Jej włosy były delikatnie pofalowane, i rozjaśnione licznymi pasemkami, co dodawało jej seksownego uroki.  Ona natomiast nie potrafiła uwierzyć w to, że blondyn ze zwykłego chłopaka, przeistoczył się w mężczyznę. Zmężniał. Jego rysy twarzy wyostrzyły się, uwydatniając kości policzkowe, a dwudniowy zarost dodawał mu seksapilu.
Hermiona jako pierwsza odważyła się przerwać spojrzenie, i pogrążyła się w rozmowie  ze swoim towarzyszem. Cały czas czuła na sobie natarczywe spojrzenie Malfoya, lecz nie dawała nic po sobie poznać. 

-Na kogo się tak patrzysz?-usłyszał ściszony głos Paris, która podążyła za jego spojrzeniem.
-Na nikogo - warknął.
-Ładna - odparła ze spokojem blondynka - Znacie się?
-Tak i się nienawidzimy - odparł zaglądając do menu - Na co masz ochotę?
-Co się stało? - dziewczyna nie dawała za wygraną. 
-Po prostu przez ostatnie siedem lat uprzykrzałem jej życie i wyzywałem od szlam.
-Draco! - donośny głos dziewczyny rozniósł się po restauracji, a kilka ciekawskich par oczu zwróciło się w naszą stronę.
-No co? Pytałaś to powiedziałem.
-Musisz coś z tym zrobić. 
-Hę? - chłopak zrobił zdziwioną minę,
-Widzę, że Ci się podoba. Kogo jak kogo, ale mnie nie oszukasz 
-Zdaje Ci się.
 W tym samym momencie do ich stolika podszedł kelner, który stał się wybawieniem dla blondyna.
-Co państwo zamawiają?
-Ja poproszę potrawkę z kurczaka oraz białe wino - jako pierwsza zamówienie złożyła Paris.
-A dla pana?
-To samo.
Kelner zapisał podane zamówienie po czym oddalił się do kuchni.
-Powinieneś ją przeprosić.
-Co?! Oszalałaś? 
-To ty oszalałeś.  Nawet teraz, rozmawiając ze mną ciągle na nią spoglądasz. To chyba o czymś świadczy?
Musiał przyznać dziewczynie rację. Hermiona wyładniała nawet bardzo. Była dziewczyną w jego typie. Przez cały czas obserwował ją kontem oka, każdy najdrobniejszy gesty wykonywała z gracją, a jej perlisty śmiech, był dla niego najwspanialszym dźwiękiem na świecie. Mimowolnie się skrzywił, gdy brunet nachylił się nad gryfonką i złożył na jej ustach pocałunek.
-Nie wybaczy mi - odparł z przekąsem.
-Nie dowiesz się jeśli nie spróbujesz.
Paris puściła blondynowi oczko, po czym zaczęła jeść podane jej przez kelnera gorące danie. 

***

Przez kolejne dwie godziny siedział w sypialni Paris, pomagając jej w wyborze odpowiedniej kreacji na ten wieczór.
- A co powiesz o tej? - Paris wyszła z łazienki pokazując się w krótkiej, czarnej skórzanej sukience.
-Jak dla mnie idealnie  - odparł chłopak.
-Czy ja wiem? - dziewczyna, zaczęła krytycznie spoglądać na swoje odbicie w lustrze,
-Jest idealnie!  Na pewno olśnisz wszystkich.
-Tak myślisz? - obróciła się tyłem w stronę lustra.
-Zaufaj mi - blondyn puścił jej oczko.
-A ty? czemu jeszcze niegotowy?  - spojrzała na blondyna ubranego w luźny t-shirt i jeansy. 
-Jestem gotów.
-Chyba nie myślisz, że tak wyjdziesz z tego domu.
-A co jest złego w moim stroju?
-Wszystko - dziewczyna nie zważając na protesty przyjaciela zaprowadziła go do jego sypialni i zaczęła przeglądać jego ciuchy.
-Masz załóż to - podała mu zestaw ubrań.
Chłopak bez zbędnych protestów przebrał się w ciuchy wybrane przez przyjaciółkę. Postawił jeszcze niesforne włosy na żelu i już po chwili był gotowy do wyjścia.

~~*~~*~~*~~

No i jest rozdział pierwszy.  Jak dla mnie trochę, za krótki ale obiecuję, że kolejne postaram się napisać dłuższe ;)
Zapraszam do komentowania!

Prolog

       Po drugiej bitwie o Hogwart wszystko uległo diametralnej zmianie. Wojna na każdym odbiła swoje przeraźliwe piętno. Voldemort został pokonany, a na świecie w końcu zapanował spokój. Powietrze pachniało od wielu lat wyczekiwaną wolnością.  To zadziwiające jak jedno wydarzenie może wpłynąć, na dalsze losy ludzi. Jedne przypadkowe spotkanie, nowa osoba pojawiająca się w naszym życiu, jedna ekstremalna sytuacja, a całe nasze dotychczasowe życie staje na głowie. Wbrew pozorom wiele wydarzeń, które się nam przydarzają,  mają wpływ na to jakim człowiekiem się staniemy.   Niektórzy czują się zagubieni i zamykają się w sobie. Stają się nieśmiali, czują lęk przed zawieraniem nowych znajomości, ponieważ boją się odrzucenia. Inni natomiast nabierają pewności siebie. Stają się wyzwoleni i nareszcie wolni. Czują, że są panami własnego świata. Mogą być kimkolwiek tylko chcą, mogą robić to na co przyjdzie im tylko ochota. 

        Jedne z większych zmian zaszły w Hermionie Granger.  Kilka dni po powrocie do domu oświadczyła rodzicom, że się wyprowadza. I tak też zrobiła. Wynajęła małą kawalerkę w samym centrum Londynu. Zapragnęła zmian. Dzięki dużym,  finansowym wynagrodzeniu jakie dostała od ministerstwa w podzięce za wyzwolenie świata od panoszącego się zła jakie siał Voldemort, mogła zafundować sobie luksus jakiego do tej pory nie znała.  Nie chciała być już więcej tą samą poukładaną dziewczyną, tkwiącą od rana do wieczora z nosem w książkach. Miała dość postrzegania ją jako kujonice Granger.  Owszem dalej miała zamiar się uczyć, w końcu postanowiła wrócić na ostatni rok do Hogwartu, by pozdawać wszystkie egzaminy, lecz nie chce by nauka zajmowała jej większość wolnego czasu. Chciała się bawić. Wyzwolić siebie.  Odkryć swoje prawdziwe JA.

         Draco Malfoy od zawsze postrzegany był jako zadufany w sobie arystokrata. Przy każdej okazji szczycił się swoim statusem czystości krwi, poniżając przy tym innych. Od lat żył według zasad jakie wpajał mu Ojciec. To przez sadystyczne zasady, wprowadzone przez Lucjusza musiał być kimś kim wcale nie chciał. Nigdy nie okazano mu choćby odrobiny uczucia. Przez  całe życie wychowywany był przez nianie. Nie doznał matczynej miłości,  a Ojciec przez prawie osiemnaście lat na każdym kroku go terroryzował. Potępiał za każdy czyn i wpajał te swoje apodyktyczne zasady o tym jak czystość krwi jest ważna w świecie czarodziejów. 
 Jednym z najszczęśliwszych dni w życiu Draco był dzień, kiedy kilka dni po zakończeniu wojny w Malfoy Manoor pojawili się aurorzy i zabrali jego rodziców, którzy zostali skazani na dożywotni pobyt w Azkabanie.  Nie przejmował się tym, że  wszystkie magiczne gazety przez ostatnie tygodnie tylko o tym się rozpisywały.  Czuł się wreszcie wolny i wyzwolony. Wreszcie sam mógł decydować o tym, co jest dla niego w życiu najważniejsze. Postanowił odkupić wszystkie swoje winy..

Jesteście ciekawi jak potoczą się ich dalsze losy?   Dowiecie się wkrótce..

~~*~~*~~*~~
Jak to mówią, najgorzej jest zacząć. Aczkolwiek myślę, że prolog nie jest najgorszy. ;)