piątek, 31 października 2014

Rozdział 17 Podejrzenia

Rozdział miał być dłuższy ale nie wyszło. Problemy z pracą i jeszcze wyjazd na wieś na wszystkich świętych dlatego dodaje jego skróconą wersję. Od następnego rozdziału ruszamy z dużą dawką Dramione ;))) 
Pozdrawiam was cieplutko ;))

P.S. widział ktoś z was nowy film z Radcliffem pt "Rogi"? Bo ja wybieram się w środę i jestem ciekawa czy warto na niego iść ;)

~~*~~*~~*~~


-Nie tak się umawialiśmy!
Pansy ze spokojem spoglądała na rozwścieczonego bruneta. Mimo, że próbowała zachować powagę i pokazać mężczyźnie, że wcale nie żartuje to w głębi duszy cieszyła się jak dziecko, które właśnie wygrało drugie opakowanie swoich ulubionych chipsów.   Pansy patrząc w oczy bruneta dostrzegała w nich rosnącą desperację co dodawało jej jeszcze więcej pewności siebie.  Była doskonale przekonana o tym, że ma go już w garści i z pewnością skorzysta z ultimatum, które mu postawiła.
-Tak jak już mówiłam Olivierze, albo znajdziesz na spotkania ze mną kilka godzin w tygodniu albo osobiście dopilnuje tego by Granger dowiedziała się o tym jak jej facet puszcza się na prawo i lewo.  Masz czas do zastanowienia się aż do balu. Radzę Ci się dobrze zastanowić Black, obydwoje dobrze na tym wyjdziemy – powiedziała na pożegnanie i czym prędzej zniknęła za dębowymi drzwiami pozostawiając wkurzonego Oliviera samego sobie.

Black tępym spojrzeniem wpatrywał się w drzwi za którymi dopiero co zniknęła ślizgonka. Był wściekły i jednocześnie zrozpaczony.  Całe poczucie winy, które tłumił w sobie ponownie dało o sobie znać. Wkopał się po uczy w niezłe gówno i sam nie wie jak się z niego wydostać.
Olivier podszedł do barku i nalał sobie pełną szklankę ognistej po czym w kilka sekund wypił całą zawartość. Czuł przyjemne ciepło alkoholu rozchodzące się po całym ciele, co sprawiło że trochę się rozluźnił.  Powolnym krokiem podszedł do swojego biurka zawalonego papierami i usiadł na wygodnym skórzanym fotelu.  Oparł się łokciami o biurko i schował twarz w dłoniach. Miał dość. Tak bardzo chciał cofnąć czas i to wszystko odkręcić.
Nie widział żadnego racjonalnego wyjścia z tej popieprzonej sytuacji.  Jakakolwiek podjęta przez niego decyzja z pewnością spowoduje efekt domina, a na to nie mógł sobie pozwolić. Nie mógł zaprzepaścić wszystkiego na co tak długo pracował.  Najgorsze jednak było to, że nie miał nawet komu się wygadać, ponieważ istniało spore ryzyko że o wszystkim mogłaby się dowiedzieć Hermiona.  Jednak był pewien jednego nigdy w życiu, za żadne skarby świata nie zgodzi się na propozycję, którą dostał od Parkinson.  Musiał przyznać, że ślizgonka ma charakterek i dokładnie wie czego chce od życia, ale on przysiągł sobie, że nie pozwoli się po raz kolejny wciągnąć w jej chore gierki i intrygi.  Jeśli zajdzie taka potrzeba to osobiście powie Hermionie całą prawdę z nadzieją, że być może dziewczyna nie znienawidzi go i uda mu się ją odzyskać.  Przecież powinna mu wybaczyć, nie był do końca sobą. Alkohol i samotność popchnęły go w ramiona przebiegłej Pansy, która tylko czekała na to kiedy w końcu jej ulegnie.
Jego rozmyślania przerwało skrzypnięcie otwieranych drzwi. Odruchowo podniósł głowę do góry i napotkał spojrzenie zimnych błękitnych tęczówek i uśmiech pełen pogardy.
-Dobry wieczór, Panie profesorze – Draco uśmiechnął się ironicznie i nie czekając na zaproszenie rozsiadł się wygodnie na krześle tuż naprzeciwko Oliviera.
Przez dłuższą chwilę obaj mężczyźni mierzyli  się wzrokiem.  W końcu pierwszy odezwał się Draco:
-To co z tym szlabanem? Chciałbym mieć to już jak najszybciej za sobą bo obiecałem jeszcze pomóc w czymś Hermionie – blondyn z satysfakcją spoglądał na rywala, który zacisnął nieświadomie dłoń w pięść.
Na ustach Dracona ponowie zawitał kpiarski uśmiech.
-Planujesz mi znowu przywalić Black? Śmiało nie krępuj się.
Olivier mimo irytacji, która się w nim wzbiera na widok ślizgona postanowił go zignorować. Nie miał zamiaru dać mu tej  cholernej satysfakcji.
-Przygotowałem coś wyjątkowego dla ciebie Malfoy – na ustach nauczyciela pojawił się wredny uśmiech – Tylko pierw oddaj mi swoją różdżkę bo nie będzie Ci potrzebna – wyciągnął rękę w stronę blondyna.
-Nie wziąłem – Draco wzruszył ramionami – Wolałem zostawić ją w dormitorium, niż dać Ci ją w twoje obślizgłe ręce. A  tak w ogóle co cię łączy z tą przebiegłą żmiją Parkinson?

Brunetowi serce zaczęło bić jak oszalałe, czyżby Draco wiedział o wszystkim? O tej felernej nocy w Drumstrangu?  Tylko skąd? Od kogo? W jaki sposób? Te i inne pytania tłukły mu się po głowie szukając natychmiastowej odpowiedzi na dręczące go obawy i wątpliwości. A co jeśli blefuje?  Zaryzykował i spojrzał w te zimne błękitne tęczówki ślizgona z nadzieją że może  w nich znajdzie jakąś odpowiedź. Niestety bystre i lśniące oczy nie dały mu tego  czego tak bardzo szukał, lecz dokładnie śledziły każdy jego ruch i zachowanie.
-Mnie z Parkinson? – brunet zaśmiał się gorzko – Przyszła mnie szantażować, że jeśli nie podciągnę jej stopni z Transmutacji to złoży na mnie skargę – wymyślił na poczekaniu stawiając wszystko na jedną kartę z nadzieją, że blondyn mu uwierzy.
Draco zmarszczył brwi i spojrzał na Oliviera podejrzanie.
-Posłuchaj – ślizgon wstał i spojrzał z góry na Blacka – Nie jestem głupi, dobrze znam Parkinson i zdążyłem wystarczająco dobrze poznać Ciebie  by wiedzieć, że coś ukrywasz i obiecuję Ci, że choćbym miał poruszyć niebo i piekło to się dowiem.  A jeśli w jakimkolwiek stopniu  miałoby to zranić Hermionę, to własnymi rękoma Cię zabije. Koniec szlabanu -  Draco nie czekając na jakąkolwiek reakcję nauczyciela odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi, kiedy miał już dłoń położoną na klamce usłyszał głos Oliviera:
-Kochasz ją.
Obydwaj doskonale zdawali sobie z tego sprawę.  
Draco nie odwracając się odpowiedział:
-Możesz być pewien, że o nią zawalczę.

***



-Nie możesz się ciągle obwiniać o to, że twój związek z Harry’m nie przetrwał.
-Tak wiem, ale…
-Nie ma żadnego ale – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie do przyjaciółki – Sama powiedziałaś, że ta decyzja była obupólna.  Jesteś wolna Ginny! Możesz mieć każdego, nawet Zabiniego!
Na słowa przyjaciółki rudowłosa zakrztusiła się winem i spiorunowała Hermionę wzrokiem, która w przeciwieństwie do niej emanowała entuzjazmem.
-Czyś ty kompletnie na głowę upadła?
-Mówię serio – głos starszej gryfonki stawał się coraz bardziej podekscytowany – Blaise jest przystojny, czarujący, nieprzewidywalny nigdy byś się z nim nie nudziła.
-Zapomniałaś dodać, że to zapatrzony w siebie dupek – wtrąciła się ruda – Po za tym coś ty się tak uparła na tego Zabiniego?
-Kochana przyjaźnimy się już dobre parę lat i  zdążyłam Cię poznać na wylot. Widzę jak Ci się oczy błyszczą kiedy go widzisz. Nawet na Harry’ego nigdy tak nie patrzyłaś jak na Blaise’a.
-Ja i On? – zawahała się Ginny – To jest kompletnie bez sensu!
Doskonale zdawała sobie sprawę, że ona i ślizgon to dwa całkiem odmienne światy. Obydwoje dorastali w całkiem innym otoczeniu.  Mają inne przyzwyczajenia,  odbierają rzeczywistość w całkiem inny sposób.  Są jak woda i ogień, które wykluczają się wzajemnie, a jednak czy może Hermiona miała rację? Może mimo wszystko zapałała uczuciem do ślizgona? Może naprawdę jej na nim zależy? Powoli sama gubiła się w swoim pogmatwanym życiu.  Wróciła wspomnieniami do ich pierwszego pocałunku pełnego pasji i tęsknoty za bliskością drugiego człowieka.  Ginny dobrze wiedziała, że potrzebuje w swoim życiu mężczyzny, który sprawi że naprawdę poczuje się potrzebna i ważna. Chciała przeżyć w swoim życiu szaleńczą miłość, która wreszcie doda jej skrzydeł, ale czy jest na tyle szalona by porywać się z motyką na słońce? Przecież Blaise to babiarz i szczerze wątpiła w to, że w całym swoim życiu był z jakąś kobietą w stałym związku, tym bardziej wątpliwe jest to, że chciałby być z kimś takim jak ona.
-To wcale nie jest bez sensu Ginny – z rozmyślania wyrwał jej głos Hermiony, która uparcie stawiała na swoim – Każdy może się zmienić. Draco jest tego idealnym przykładem.
-Nie każdy jest taki jak Draco – opdarła ruda – Po za tym jego zmieniła miłość.
-Z pewnością kochał Narcyzę ponad życie – stwierdziła brązowowłosa ze smutkiem w głosie.
-Nie chodzi mi o Narcyzę, tylko o Ciebie – odparła Ginny.
Hermiona spojrzała na przyjaciółkę zdezorientowana.
-O czym Ty mówisz Ginny?
-Nawet nie próbuj mi wmówić, że nie wiesz o co mi chodzi – oburzyła się rudowłosa – Draco Cię kocha! Najwyraźniej każdy to dostrzegł z wyjątkiem Ciebie.  Wystarczy tylko na niego spojrzeć kiedy jest blisko ciebie. Można wtedy czytać z niego jak z otwartej książki. Nie wierzę, że masz aż takie klapki na oczach. Masz obok siebie faceta, który jest gotowy zrobić dla Ciebie wszystko, a Ty jesteś ślepo zapatrzona w tej osiłka Oliviera, który zrobił z Ciebie tanią tancereczkę z nocnego klubu.  Naprawdę  chcesz takiego życia z facetem, który tak naprawdę nie wniesie do niego nic nadzwyczajnego, skoro możesz mieć piękne i szczęśliwe życie z gromadką równie przepięknych dzieci?
Hermiona kompletnie zdezorientowana szczerością przyjaciółki przez dłuższą chwilę milczała analizując każde słowo po kolei.
-Nie spodziewałam się tego po tobie – odpowiedziała z nutą goryczy w głosie.
-Ktoś w końcu musiał powiedzieć Ci prawdę.  Może w końcu otworzysz oczy i zmądrzejesz.
-Wyjdź  - głos starszej z dziewczyn był stanowczy.
Rudowłosa spojrzała zdziwiona na swoją najlepszą przyjaciółkę.
-Ale…
-Nie ma żadnego ale Ginny – przerwała jej spokojnie Hermiona – Po prostu wyjdź.  Chcę pobyć sama, nie mam zamiaru wysłuchiwać dalej jaki to Olivier jest zły i powinnam przejrzeć na oczy. To jest moje życie i zrobię z nim co zechcę.
Ruda bez słowa odłożyła do połowy wypełniony czerwonym winem kieliszek na stolik i spoglądając z niedowierzeniem na przyjaciółkę opuściła  prywatny salon prefektów.

***



Hermiona nie spała tej nocy zbyt dobrze, pierwsze pół nocy przepłakała cicho do poduszki natomiast drugą połowę przeznaczyła na rozmyślania.  Doszła w końcu do wniosku, że niepotrzebnie tak ostro zareagowała na słowa Ginny.  I obiecała sobie, że z czystej ciekawości sprawdzi czy w słowach przyjaciółki było choć trochę prawdy o tym, że Draco się w niej kocha, ale pierw chciała zacząć to co zaczęła względem Ginny i Balise.    Przeciągnęła się wygodnie i jednym sprawnym ruchem zsunęła się z łóżka zanurzając tym samym stopy w mięciutkim i puchowym dywanie.  Zarzuciła na siebie jedwabny szlafrok i jeszcze trochę zaspana  skierowała się do salonu, gdzie czekał na nią już rozpromieniony blondyn.
-Ciężka noc? – zapytał ją kiedy usiadła na kanapie obok niego i nalał jej kawy do jej ulubionego kubka.
Hermiona wzięła ostrożnie gorący kubek do rąk i upiła mały łyk życiodajnego płynu.  Mała czarna tego właśnie najbardziej teraz potrzebowała.
-Nie umiałam zasnąć – odparła uśmiechając się delikatnie – Dziękuje za kawę.
-Nie ma sprawy – Draco odwzajemnił uśmiech -  I jak poszło z Ginny?
Hermiona  momentalnie zbladła.  Przez tą kłótnię  z rudą kompletnie zapomniała o tym jaki był cel całego ich wczorajszego babskiego spotkania.
-Cholera – dziewczyna zaczesała niesforne włosy palcami do tyłu – posprzeczałyśmy się trochę i na śmierć zapomniałam. Zaraz wyśle jej sowę.
Gryfonka zbyt  energicznie położyła kubek z kawą na stoliku, który się zachwiał i już po chwili cała zawartość wylądowała na kremowym dywanie i nowych spodniach blondyna.
Niech to szlag – zaklnęła  i trzęsącymi rękoma podniosła kubek – Przepraszam, wypiorę Ci te spodnie a jeśli plama nie zejdzie to odkupie Ci identyczne – zaczęła gadać jak nakręcona.
-Ciii -  Draco położył jej wskazujący palce na ustach – Nic się nie stało – uśmiechnął się pocieszająco – To tylko spodnie, poza tym od czego mamy różdżki?
-Nie wiem co się dzisiaj ze mną dzieje – odpowiedziała w końcu.
Tak naprawdę obecność ślizgona mocno ją rozpraszała i sprawiała, że czuła się trochę nieswojo.
-O co wam poszło?
Hermiona już chciała odpowiedzieć  o Ciebie, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Nie chciała dać poznać po sobie, że cokolwiek wie o prawdopodobnym uczuciu jakie ślizgon do niej żywi.  Fakt faktem ona też bardzo go lubiła, przez ostatnie miesiące bardzo się do siebie zbliżyli i nie wyobrażała sobie już swojego życia bez tego  upartego ślizgona, który zapełniał w niej całą pustkę jaką  ostatnio czuła. 
Kiedy już się uspokoiła opowiedziała blondynowi całą rozmowę z przyjaciółką pomijając ten jeden istotny fragment, który najchętniej sama wymazałaby z pamięci.
-Wahałem się czy Ci o tym powiedzieć czy nie, ale Ginny ma trochę racji. Wiesz, że wszyscy chcemy dla Ciebie jak najlepiej, ale wczoraj przed szlabanem widziałem jak Parkinson wychodzi z jego gabinetu. Wydaje mi się, że obydwoje coś kombinują, tylko jeszcze nie wiem co.
Hermiona zmarszczyła brwi.
-Możemy pogadać o tym innym razem? Teraz ważniejsza jest Ginny  - odparła i przywołała do siebie kawałek pergaminu i pióro.
Tak naprawdę nie chciała ponownie poruszać tematu Oliviera.  Wszyscy mogli mówić o nim co chcą, a ona i tak wiedziała swoje. Żadne z nich nie poznało go tak dobrze jak ona. Ufa mu całkowicie i tego przede wszystkim się trzyma.  Ale mimo wszystko w głębi duszy obiecała sobie, że przy najbliższej okazji porozmawia z nim dla świętego spokoju.


piątek, 24 października 2014

Rozdział 16 Dylematy

Z dedykacją dla kochanej Silje.

Ostatnie pomarańczowe liście zleciały na pokrytą białym puchem ziemię. Skończyła się jesień ustępując miejsce srogiej i mroźnej zimie, która powoli wkrada się w krajobraz pokrywając wszystko  dookoła białą, równomierną pokrywą.  Większość uczniów pozostawała w ciepłym i przytulnym zamku z daleka od siarczystego mrozu, choć i zdarzali się tacy co z ochotą wychodzili na mroźne powietrze i wraz z przyjaciółmi ścigali się na zamarzniętej tafli jeziora.
Hermiona dołożyła trochę drewna do trzeszczącego wesoło kamiennego kominka i usiadła wygodnie na swoim ulubionym fotelu, tuż koło Ginny.   Już od dawna nie czuła się tak zrelaksowana, pomimo nieprzyjemnych wspomnień związanych z Ericiem, powoli wszystko wracało do normy, a co najważniejsze wreszcie mogła spędzić wieczór w towarzystwie swojej najlepszej przyjaciółki.  Spojrzała na zamyśloną, piegowatą twarz Ginny.
-Wszystko w porządku? – Hermiona rozlała do kieliszków czerwone wino i podała jeden Rudej.
-Szczerze mówiąc nic nie jest w porządku – najmłodsza latrość Weasley’ów wbiła swoje oliwkowe oczy w roztańczone języki ognia w kominku – Całowałam się z Zabinim  i co gorsze podobało mi się i z chęcią bym to powtórzyła – rudowłosa  przeniosła spojrzenie na zaskoczoną twarz przyjaciółki – Najgorsze w tym wszystkim jest to, że doskonale wiem jakim typem faceta jest Blaise a mimo to dalej chcę brnąć w tą chorą grę, którą on prowadzi.  Nie chcę stać się jego kolejną chwilową zachcianką. Nie chcę ranić też Harry’ego, może i nie jest idealnym chłopakiem ale wiele razem w życiu przeszliśmy…
Hermiona cicho westchnęła i usiadła obok przyjaciółki by ją mocno przytulić i dodać otuchy.
-Nie mogę podjąć za Ciebie decyzji – uśmiechnęła się delikatnie – Ty sama musisz wiedzieć czego chcesz od życia. Może Blaise to jeden z największych podrywaczy jakiego znam, ale widziałam jak się zachowuje będąc przy Tobie.  A co do Harry’ego to powinniście ze sobą szczerze porozmawiać i wspólnie postanowić co dalej. Którąkolwiek ścieżkę wybierzesz, na mnie zawsze będziesz mogła liczyć.
Twarz rudowłosej delikatnie się rozpromieniła.
-Wiesz, masz całkowitą rację. Dziękuje – Ginny pocałowała przyjaciółkę w policzek i wstała z kanapy.
-A ty dokąd?
-Idę stawić czoła problemom . Trzymaj za mnie kciuki! – odpowiedziała i zniknęła w wyjściu.

Kiedy tylko Ginny wyszła w salonie wspólnym prefektów zmaterializował się Draco.  Z łobuzerskim uśmiechem na ustach rozłożył się wygodnie na kanapie, a głowę położył na kolanach gryfonki.
-Co Ci tak wesoło Malfoy?  - Hermiona zaczęła bawić się jego przydługimi blond kosmykami owijając je sobie między palcami.
-Niechcąco usłyszałem waszą rozmowę o tym, że Ruda całowała się z Blaisem i mam pewien plan – w jego błękitnych oczach tańczyły wesołe iskierki. 
-Niechcący? – dziewczyna uniosła jedną brew i cicho zachichotała, nie pamięta kiedy ostatni raz widziała Malfoya takiego hmmm.. szczęśliwego, ostatnie tygodnie z pewnością i dla niego były dosyć ciężkie – Co to za iście diabelski plan Malfoy?
Draco podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał w czekoladowe oczy gryfonki.
-Sama przyznaj, że ta dwójka idealnie do siebie pasuje, moglibyśmy ich ze sobą zeswatać! Blaise nareszcie by się ustatkował, a Ginny z pewnością byłaby szczęśliwa.
-Sama nie wiem – A co jeśli nie wyjdzie? Nie chcę robić Ginny niepotrzebnej nadziei poza tym Blaise to babiarz i Ty najlepiej o tym wiesz w końcu to twój przyjaciel.
-Nie będę Cię okłamywać, Blaise jest mistrzem w podrywaniu kobiet, ale jeszcze nigdy nie widziałem żeby troszczył się o jakąkolwiek inną kobietą oprócz swojej matki, aż do tej felernej nocy z Fosterem.  Widziałem jak zaopiekował się Ginny.
Hermiona ze spokojem wysłuchała wszystkich argumentów blondyna, i po dość długiej dyskusji i rozważeniu wszystkich za i przeciw z uśmiechem na ustach przystała na propozycję ślizgona.  Chciała żeby w końcu Ginny zaznała prawdziwego szczęścia i w głębi duszy wierzyła, że Zabini może jej go dostarczyć.
Gryfonka nachyliła się by dać blondynowi buziaka w  policzek w ramach podziękowania, lecz ten niespodziewanie odwrócił głowę w stronę dziewczyny a ich usta zetknęły się dosłownie na kilka sekund.   Hermiona cała czerwona na twarzy szybko pożegnała się z chłopakiem i zawstydzona zniknęła w swojej sypialni. Zamknęła za sobą drzwi i plecami oparła się o nie.  Dziwnie się poczuła kiedy jej usta spotkały się z jego.  Pokręciła gwałtowanie głową, żeby wymazać obraz jego ust ze wspomnień.  Zapomnij o tym – powiedziała do siebie – to wszystko wydarzyło się niechcący.
Tymczasem Draco jak osłupiały siedział przez dobre kilka minut siedział na kanapie w tej samej pozycji.  Palcami dotknął ust, które jeszcze przed chwilą czuły na sobie gorące wargi Granger. Na jego twarzy rozkwitł uśmiech, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że musi o nią zawalczyć, a dzisiejszy wieczór będzie początkiem.
***
Ginny pewnym krokiem przemierzała spowite w półmroku korytarze Hogwartu, kiedy poczuła jak czyjeś silne ręce wciągają ją do jednej z pustych sali lekcyjnej. Zanim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować była już przyciśnięta plecami do chłodnej kamiennej ściany sali. Poczuła delikatny pocałunek na swoich wargach, a zapach tak dobrze jej znanych perfum pieścił delikatnie jej nozdrza.  Dobrze wiedziała kim owy mężczyzna jest i mimo, że cichutki głosik w jej głowie próbował ją za wszelką cenę powstrzymać, ona oddała pocałunek.  Dopiero kiedy poczuła, że uścisk mężczyzny się poluźnia natychmiast go od siebie odepchnęła.
-Jesteś kompletnym idiotą  Zabini już do końca Ci odbiło?!  - warknęła na niego zdenerwowana.
Chłopak odsłonił w uśmiechu rząd śnieżnobiałych zębów, które przebijały się przez ciemność panującą w pomieszczeniu.
-Lumos – szepnęła, a snop światła z jej różdżki rozświetlił salę.
Mogła się teraz dokładnie przyjrzeć brunetowi.  Stał przed nią  pewny i zadowolony z siebie z wymalowanym łobuzerskim uśmiechem na ustach, który sprawiał że kolana się pod nią uginały.  W duchu przeklinała siebie i swoją głupotę. Czemu tak bardzo dała się omotać temu ślizgonowi?  Gdzie podział się jej rozsądek, którym zawsze się kierowała?
Blaise czuł jak jego całe ciało się spina, a dłonie są już całkowicie mokre od potu. Nie wiedziała dlaczego dokładnie to robi, ani co nim kierowało.  Patrząc w te oliwkowe oczy dziewczyny, które co noc nawiedzają go w snach po prostu wiedział, że musi to zrobić. Może i nie wiedział zbyt wiele o związkach damsko-męskich bo tak naprawdę nigdy nie miał dziewczyny na więcej niż jedną noc, ale chciał zaryzykować. 
-Możemy pogadać? –
-Posłuchaj Blaise, chętnie bym została i pogadała ale naprawdę mam coś bardzo ważnego do załatwienia. Możemy to przełożyć na później? -  gryfonka spojrzała przepraszająco na chłopaka po czym bez słowa go ominęła i wyszła, pozostawiając całkowicie zdezorientowanego ślizgona w pustej sali.
Cała jej pewność siebie i determinacja jaką jeszcze przed chwilą czuła wychodząc od Hermiony w kilka sekund prysła jak bańka mydlana. Za każdym razem gdy tylko Blaise pojawia się na jej drodze ona całkowicie traci grunt pod nogami.  Niepewnie stanęła pod portretem Grubej Damy i wypowiedziała hasło, obraz przesunął się w bok ukazując wąskie przejście prowadzące do Pokoju Wspólnego gryfonów. Ginny stanęła w rogu salonu i zaczęła się rozglądać za kruczoczarną czupryną włosów. Dostrzegła go na drugim końcu pomieszczenia, grał w szachy wraz z jej bratem.  Z lekkim wahaniem ruszyła w kierunku chłopaków, była pewna tego że między nią a Harry’m nic nie będzie, ale nie chciała też zranić w jakikolwiek chłopca, który przeżył. Może właśnie ta myśl sprawiała, że ciągle tkwiła wiernie u boku Harry’ego? Może faktycznie jedyną słuszną decyzją będzie jak każde z nich pójdzie swoją własną ścieżką?
-Ginny Hej! – twarz Rona rozpromieniła się na widok ukochanej siostry.
-Cześć – odpowiedziała, delikatnie się uśmiechając.
-Chcesz popatrzeć jak ogrywam Harry’ego?
-Dzięki Ron, ale może innym razem – Ginny przeniosła wzrok z brata na wybrańca – Harry możemy porozmawiać?

***
Następnego dnia w Hogwarcie panowało kompletne poruszenie.  Z samego rana na tablicy ogłoszeń w każdym z pokoi wspólnych pojawiło się ogłoszenie o organizowanym przez szkołę Balu Bożonarodzeniowym, który ma się odbyć dzień przed wyjazdem uczniów na ferie świąteczne do domów.
Hermiona wywróciła oczami, kiedy wraz z Draconem minęła kolejną rozchichotaną grupkę dziewczyn, która na widok blondyna rzucała mu zalotne spojrzenia z nadzieją że może ślizgon wybierze akurat jedną z nich.
-Będziesz mieć ciężki wybór spośród tylu kandydatek – gryfonka zachichotała na widok miny blondyna patrzącego na te wszystkie dziewczyny.
-Chyba będą musiały obejść się smakiem, bo ja już wybrałem – ślizgon przeczesał palcami niesfonre włosy opadające mu na czoło.
-Pochwal się kim jest ta szczęściara?
Draco wzruszył ramionami i spojrzał w czekoladowe oczy dziewczyny.
-Nie chcę zapeszać.  jeszcze nie wiem czy zgodzi się ze mną pójść.
-Wyszła by na skończoną idiotkę gdyby nie przyjęła od Ciebie zaproszenia – Hermiona obdarzyła chłopaka uśmiechem po czym pociągnęła go w stronę sali lekcyjnej, gdzie za chwile miały się zacząć zajęcia z Transmutacji.
-A ty z kim idziesz? – gryfonka poczuła ciepłe powietrze na karku – Bo Black z pewnością towarzyszyć Ci nie będzie mógł.
Ślizgon spojrzał kątem oka na nauczyciela, który tłumaczył szczegółowo jak przemienić  klatkę w czarnego kota.
-Nie wiem, jeszcze o tym nie myślałam– odpowiedziała mu szeptem Hermiona.
-Może Pan Malfoy i Panna Granger podzielą się z nami o czym tak zaciekle dyskutują? – Olivier wbił swoje ciemne oczy w ślizgona, który coraz bardziej zaczynał go drażnić.
Draco posłał Olviierowi ironiczny uśmiech po czym wstał z krzesła i spojrzał na Hermionę.
-Przepraszam panie profesorze, chciałem się tylko zapytać Panny Granger czy uczyniłaby mi ten zaszczyt i poszła ze mną na Bal Bożonarodzeniowy?
Dla nikogo nie było dziwne, że od jakiegoś ta dwójka stała się prawie, że nierozłączną. Wszystkie spojrzenia były teraz skierowane w stronę uśmiechniętego od ucha do ucha Malfoya i zaskoczonej Granger, która wpatrywała się w Malfoya.
-Tak, jasne zgadzam się – odpowiedziała po dłuższym milczeniu, a na jej bladych policzkach pojawił się delikatny, różowy rumieniec.
-Dosyć tej szopki Malfoy –warknął Olivier – Masz szlaban, dzisiaj o 18 widzę Cię w moim gabinecie zrozumiano?
-Tak –odpowiedział Draco i z satysfakcją spojrzał na swojego rywala.
Reszta lekcji minęła im w spokojnej atmosferze, dopiero przy podwieczorku Hermiona w końcu pierwsza przerwała milczenie panujące między nią a chłopakiem.
-Warto było mu dogryźć, żeby zarobić szlaban? – Hermiona  z politowaniem spojrzała na Dracona – Zachowujecie się obydwaj jak dzieci.
-Uwierz mi, że jeśli miałby jeszcze raz to powtórzyć to z pewnością bym to zrobił – Draco uśmiechnięty od ucha do ucha wciskał w siebie trzecią porcję budyniu.
-Może spróbuje z nim pogadać i jakoś anulować ten szlaban?
-Po co? – ślizgon wzruszył ramionami – Ja już z niecierpliwością wypatruje tego szlabanu.
-Czy wszyscy faceci muszą być takimi kretynami? – warknęła rozłoszczona gryfonka i wstała od stołu zostawiając niedokończony budyń.

***
Wychudzony Lucjusz Malfoy spacerował tam i z powrotem  po swojej małej celi w Azkabanie. Niegdyś  jego długie, gęste i lśniące blond włosy zmatowiały i nabrały mysiego koloru przeplatanego z siwizną. Niegdyś szanowany arystokrata w świecie czarodziejów, teraz marna namiastką mężczyzny którym kiedyś był.  
Wskazówki zegara na ścianie korytarza wskazywały środek nocy, ale on zdawał się tego nie zauważać.  Kilka godzin temu dowiedział się, że ten przeklęty Foster był na tyle głupi, że nie potrafił wykonać tak prostego zadania jak pozbycie się raz na zawsze tej pieprzonej szlamy Granger i dał się złapać.  To właśnie dzisiaj zdał sobie sprawę, że w obecnym świecie na nikogo nie można już liczyć. Jeśli trzeba coś zrobić najlepiej zrobić to własnoręcznie. W głowie Lucjusza powoli układał się doskonały plan ucieczki z tej strzeżonej twierdzy przez dementory zwanej Azkabanem.  To, że być może  po jego ucieczce czeka go śmierć nie było istotne. Musiał za wszelką cenę uchronić jedynego syna i dziedzica od  skalania szlamem nazwiska Malfoy’ów.  Nie może pozwolić, żeby syn który okazał się kompletnym nieudacznikiem zaprzepaścił to, na co jego przodkowie pracowali wiekami. Malfoy’owie byli od zawsze bogatym i szanowanym rodem.  Od wieków zachowywali czystości krwi w swojej rodzinie, dlatego byli tacy wyjątkowi. Bogactwo i czystość krwi  - tylko te dwie rzeczy dla Malfoy’ów miały jakąkolwiek wartość.
Z ust Lucjusza wydobył się dziwny rechot przypominający śmiech, a jego blade niebieskie tęczówki zalśniły złowieszczo na myśl o bliskim spotkaniu ze szlamą Granger, które już dokładnie zaplanował w swojej głowie.

Już wkrótce – pomyślał i ponownie się zaśmiał.

~~*~~*~~*~~

Starałam się jak mogłam w nawale nauki i pracy aby się wyrobić z rozdziałem na dzisiaj i o to jest ;)  Może nie należy do najlepszych i mow trochę przynudza, ale mogę was zapewnić że w następnych rozdziałach będzie się na prawdę sporo działo i będzie na prawdę sporo Dramione ;)
Czekam z niecierpliwością na wasze opinie!
P.S. Nie narzekajcie, że krótki bo to aż 5 stron w wordzie!
Ściskam gorąco AvadKa !!

czwartek, 16 października 2014

Rozdział 15 Nieporozumienie

Rozdział krótszy niż poprzedni, ale zawarłam w nic dokładnie to co chciałam i z pewnością wiele osób rozczarowałam biegiem wydarzeń. Powoli robi się z tego chyba niezła moda na sukces.  Ja jestem ogólnie zadowolona i mam nadzieje, że w was wzbudziła też trochę pozytywnych emocji. Czekam z niecierpliwością na wasze opinie ;)
Ściskam Avad Ka ;)
macie jakieś pytania? to zapraszam na ask'a.

~~*~~*~~*~~

Draco zbudzony wrzaskami dochodzącymi zza drzwi powoli otworzył zaspane powieki. Od razu rozpoznał władczy głos Ginny, która wykłócała się o coś z jakimś facetem. Bez problemu rozpoznał też chichot swojego najlepszego przyjaciela, które z pewnością w tej chwili miał niezły ubaw z Rudej. Zanim blondyn zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, drzwi od dormitorium gryfonki otworzyły się z hukiem, a w nich stał Olivier.
Brunet bystrym wzrokiem omiótł w kilka sekund pomieszczenie by wreszcie móc się zatrzymać na ironicznym uśmiechu Malfoya oraz zaspanej i zdezorientowanej Hermionie, która jeszcze nie do końca była świadoma tego co aktualnie się dzieje.
W brązowych oczach bruneta malowała się wściekłość, nie miał pojęcia co ślizgon robi w łóżku jego narzeczonej, ale wszystko wskazuje na jednoznaczną sytuację.
Olivier bez słowa podszedł do Dracona i jednym silnym ruchem wyciągnął go z łóżka i z całej siły przywalił mu z pięści w twarz. Draco chwilowo stracił równowagę, wierzchem dłoni otarł cieknącą mu z nosa krew. W jego błękitnych oczach panowała furia. Jednym zwinnym ruchem podniósł się z podłogi, jednocześnie uchylając się przed kolejnym ciosem bruneta. Obydwaj rzucili się na siebie, okładając się na oślep pięściami z nadzieją, że każdy kolejny cios będzie dla przeciwnika tym najbardziej bolesnym. Byli jak dwa rozwścieczone i wygłodniałe lwy walczące o prawo do terytorium na którym się znajdowali. Nawet krzyki Hermiony, o tym żeby natychmiast przestali i się uspokoili zdawały się do nich nie docierać.
 Żaden z nich nie chciał odpuścić. Olivier chciał dać nauczkę blondynowi i pokazać mu kto tutaj naprawdę rządzi. Natomiast Draco chciał udowodnić przede wszystkim sobie, że jest o stokroć lepszy od pieprzonego Black'a. W głębi duszy czuł satysfakcję, doskonale zdawał sobie sprawę z tego co pomyślał Black, kiedy zobaczył go w łóżku z Hermioną.
Olivier coraz bardziej wkurzony uderzył z całej siły Dracona w brzuch. Wyczerpany już powoli ślizgon zachwiał się i upadł na szklany stolik, który rozpadł się na milion drobnych kawałeczków rozcinając mu tym samym lewe przedramię.
-Dość! Przestańcie!! - Hermiona stanęła naprzeciwko Oliviera, próbując go bezskutecznie odgrodzić od blondyna.
Dopiero interwencja Blaise'a, który zaniepokojony hałasem w dormitorium postanowił sprawdzić co się dzieje. Bez trudu obezwładnił od tyłu rozjuszonego mężczyznę, który ostatkami sił próbował się uwolnić z niedźwiedziego uścisku bruneta.
Hermiona na drżących nogach podeszła do ciężko oddychającego blondyna i najdelikatniej jak mogła sprawdziła obrażenia na głowie i przedramieniu. Krew z nosa przestała wreszcie się sączyć, natomiast siniak pod prawym okiem zaczął przybierać śliwkowy kolor, łuk brwiowy był delikatnie rozcięty, lecz mimo to krew kapała chłopakowi ciurkiem na koszulkę. Na widok przedramienia ślizgona zrobiło się jej jeszcze bardziej słabo. Wzięła kilka uspakajających wdechów i dokładnie przyjrzała się kilkucentymetrowej ranie. Tak jak myślała odłamki szkła wbiły się chłopakowi dosyć głęboko. Po upewnieniu się, że ślizgon nie posiada większych obrażeń, wreszcie odwróciła się w stronę Oliviera, który z chęcią mordu wymalowaną na twarzy wpatrywał się w Malfoy'a. Jego oddech powoli stawał się spokojniejszy. Jego spojrzenie w końcu skierowało się w stronę Hermiony.
-Co Ty do cholery wyrabiasz? - warknęła na niego gryfonka – Nigdy bym się po Tobie tego nie spodziewała!
-Zrobiłem to co powinienem – spojrzał hardo w przepełnione goryczą czekoladowe oczy narzeczonej – To ja nie spodziewałem się tego po Tobie! Ile szumowin zaprosiłaś do swojego łóżka kiedy mnie nie było?
Trzask.
Hermiona podarowała Oliviery siarczysty policzek, na co brunet zaśmiał się gorzko.
-Zabini wyprowadź go stąd proszę.
Mulat skinął tylko głową i pociągnął bruneta w stronę wyjścia.
Gryfinka stała dłuższą chwilę wpatrując się w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą stał Olivier. W jej oczach zaszkliły się łzy, które szybko otarła wierzchem dłoni. Nie mogła pojąć tego jak mógł ją tak potraktować? Widziała w jego oczach złość, która przyprawiała ją o gęsią skórkę. Ból psychiczny jaki teraz czuła łamał jej serce na pół. Tak bardzo chciała teraz upaść na podłogę, zwinąć się w hów kłębek i dać upust wszystkim emocjom. Chciała wrócić do czasów, kiedy była jeszcze dzieckiem a największą tragedią życiową był spadający lód na brudny chodnik. Wzięła kilka głębokich wdechów i ponownie otarła wzbierające się w jej oczach łzy, kiedy poczuła jak silne, męskie ramiona przyciągają ją do siebie i mocno przytulają. Tkwili tak przytuleni do siebie przez dłuższą chwilę. Ona z oczami czerwonymi od łez, on w koszulce poplamionej krwią. Wzajemnie próbowali uśmierzyć ból psychiczny jak i fizyczny.
-Przepraszam – Hermiona spojrzała na niego zapłakanymi oczami – To wszystko moja wina.
-Ciii – Draco przyłożył jej palec wskazujący do ust – Nie masz za co przepraszać.
Dla Ciebie zrobiłbym wszystko – dodał w myślach.

***

Ginny od 15 minut siedziała w jednym z czerwonych foteli przed kominkiem w Pokoju Wspólnym gryfonów. Jej oczy od dłuższego czasu wpatrzone były w roztańczone języki ognia, który wesoło trzaskał w kominki, lecz jej myśli były ukierunkowane w całkiem inną stronę. Od rana nie potrafiła przestać myśleć o tym przeklętym Zabinim. Po wczorajszych wydarzeniach, poznała go z całkiem innej strony. Nigdy by nie pomyślała, że za tą maską cwaniaczka i szkolnego podrywacza kryje się coś bardziej głębszego. Widziała w jego ciemnych czekoladowych oczach strach i zmartwienie, kiedy powiedziała o zniknięciu Hermiony. Nigdy by nie przypuszczała, że ślizgon jego pokroju w jakikolwiek sposób chciałby pomóc gryfonowi. Ginny przygryzła delikatnie wargę i wróciła wspomnieniami do silnych, zdecydowanych męskich ramion, które w tak bardzo opiekuńczy sposób próbowały dodać jej otuchy i zapewnić bezpieczeństwo. Sama nie wie czemu, ale przy tym cholernym, upartym ślizgonie czuła się najbezpieczniejszą osobą na świecie, wiedziała że jeśli ON jest obok to z pewnością nie stanie się jej krzywda.
-Ginny! - dźwięk jej własnego imienia wyrwał ją z zamyślenia. Odwróciła się za siebie by po chwili zatopić się w zielonych tęczówkach.
-Harry! - na widok bruneta uśmiechnęła się delikatnie.
Chłopak nachylił się nad nią i pocałował na powitanie. Gryfonka poczuła się dziwnie nieswojo, całujac go po tak długiej przerwie.
-Tak bardzo za Tobą tęskniłem – czarnowłosy zdawał się nie dostrzegać dziwnej reakcji swojej dziewczyny.
-Opowiadaj jak było? - Ginny sprytnie zmieniła temat.
-Opowiem Ci wszystko przy śniadaniu.

Siedzieli przy swoich stałych miejscach przy stole gryfonów. Ginny z całych sił starała się słuchać opowieści Harry'ego i co jakiś czas przytakiwała mu z uśmiechem bądź pytała o niektóre sprawy, nakłaniając chłopaka do dalszej opowieści. Tak naprawdę jej myśli były ukierunkowane w całkiem inną stronę. Wzrokiem błądziła po stołach pozostałych domów, gdy jej wzrok wreszcie spoczął na stole ślizgonów od razu dostrzegła uśmiechniętą twarz Zabiniego, który z zapałem rozmawiał o czymś z nieznanym ślizgonem. Ich spojrzenia się skrzyżowały a ona poczuła jak jej ciało się odpręża.
Po chwili wszystko zdarzyło się tak szybko. Na wolnym miejscu obok Zabiniego usiadła Pansy Parkinson, która na powitanie przyciągnęła do siebie mulata i pocałowała go. Zdezorientowany chłopak oddał pocałunek i odskoczył od brunetki jak oparzony. Jego spojrzenie od razu skierowało się w stronę gryfonów, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała ruda. Jej miejsce było już puste. Ślizgon rozejrzał się po Wielkiej Sali z nadzieją, że znajdzie gdzieś czuprynę, długich lśniących włosów. W ostatniej chwili dostrzegł ją. Szybkim krokiem zmierzała ku wyjściu.
-Oszalałaś Parkinson? - warknął na niczego nie spodziewającą się koleżankę i szybkim krokiem ruszył w stronę wyjścia.

Ginny skierowała się prosto w stronę łazienki Jęczącej Marty. Sama nie wie czemu akurat wybrała to miejsce. Może dlatego, że potrzebowała ciszy i spokoju? Z pewnością chciała zostać sama. Czuła się zdezorientowana i nie wiedziała co się z nią dzieje i czemu zareagowała tak na pocałunek ślizgona z Parkinson? Przecież nie łączy ich nic z wyjątkiem koleżeńskich stosunków.. A mimo to poczuła dziwne ukłucie w brzuchu kiedy zobaczyła jak całuje się z inną dziewczyną. Gryfonka przemyła twarz zimną wodą i oparła czoło o chłodną ścianę. Była zła sama na siebie. Jeśli ma być szczęśliwa z wybrańcem to musi ograniczyć spotkania z Zabinim do minimum.
Usłyszała za sobą tak dobrze już jej znane kroki. Nie musiała się nawet odwracać, dobrze wiedziała kto to jest.
-Daj mi spokój Blaise, chcę pobyć sama.
-Wszystko w porządku lisico?
-Po prostu źle się poczułam, ale już mi lepiej – odpowiedziała – Dzięki za fatygę, ale możesz już sobie iść.
-Spójrz na mnie.
Ginny powoli odwróciła się za siebie i spojrzała w ciemne oczy chłopaka.
-Wiem, że kłamiesz Weasley.
-Od kiedy z Ciebie taki ekspert co Zabini?
-Zdążyłem Cię całkiem dobrze poznać lisico – na ustach ślizgona pojawił się łobuzerski uśmiech – Chodzi Ci o ten pocałunek z Pansy?
-Nie interesuje mnie to co i z kim robisz - spojrzała mu prosto w oczy.
Uśmiech nie schodził ślizgonowi z ust. Uwielbiał tą dziewczynę. Jej upór, pewność siebie i ostry temperament, którego nie był w stanie ugasić. Nigdy w życiu nie spotkał na swojej drodze takiej kobiety. Całkowicie różniła się od tych wszystkich puszczalskich idiotek, które po kilku miłych słowach były gotowe wskoczyć mu do łóżka. Ona była inna, znała swoją pewność siebie i zawsze broniła swojego zdania. Sam nie wiedział co nim kierowało, może to był tylko impuls, chwilowa zachcianka, a może coś więcej? Chciał ją pocałować i zrobił to. Jednym zdecydowanym ruchem przyciągnął do siebie niczego niespodziewającą się gryfonkę i delikatnie ją pocałował. Czuł jak jej ciało się spina, lecz odwzajemniła pocałunek. Podniósł ją do góry i posadził na jednej z umywalek. Serce biło mu jak oszalałe, kiedy ich języki w końcu spotkały się. Ich pocałunki stawały się coraz bardziej zachłanne, było coś w tej chwili magicznego. Dla obojga czas mógłby przestać istnieć. Liczyło się to co było tu i teraz. Ta jedna chwila, która być może zmieni wszystko. Ślizgon w końcu odsunął się od gryfonki i spojrzał w jej oliwkowe oczy.
-Czemu to zrobiłeś? - zapytała ździwiona.
-Bo mogłem i chciałem – odparł odgarniając jej włosy za ucho.
Pocałował ją jeszcze raz na pożegnanie po czym bez słowa opuścił łazienkę, pozostawiając ją w jeszcze większej dezorientacji.

***

Hermiona większość popołudnia i wieczór spędziła w bibliotece chcąc zabić czymś niepokojące ją myśli. Draco leżał obecnie w skrzydle szpitalnym na obserwacji, dostał eliksir słodkiego snu więc miała cały wieczór i noc do własnej dyspozycji. Perspektywa spędzenia samotnie nocy w dormitorium po ostatnich wydarzenaich trochę ją przerażała, tak naprawdę bała się zostawać sama. Nie chciała też obarczać wszystkimi problemami swoich przyjaciół, wiedziała że sama musi zmierzyć się ze swoimi lękami jeśli chce na nowo zacząć normalnie funkcjonować. Jak najdłuższej się dało odwlekała powrót do dormitorium, gdy nagle podleciała do niej mała brązowa płomykówka. Hermiona odwiązała szybko liścik przyczepiony do nóżki ptaka, sowa zahuczała i odleciał w tylko sobie znanym kierunku. Gryfonka usiadła na jednej z drewnianych ławek na korytarzu i przeczytała krótką notatkę.

Kochana Hermiono,
Wiem już o wszystkim od Dumbledorea. Jeśli jeszcze mnie znienawidziłaś i chciałabyś porozmawiać to wiesz gdzie mnie znaleźć.
Kochający Olivier

Wiedziała, że wcześniej czy później będą musieli porozmawiać i szczerze mówiąc bała się tej rozmowy. Nie zastanawiając się zbyt długo skierowała się w stronę gabinetu Olviera. Z wahaniem zapukała do drzwi. Słyszała po drugiej stronie ciche kroki, a po chwili drzwi przed nią się otworzyły.
-Wejdź – usłyszała cichy głos mężczyzny, który przepuścił ją w drzwiach. Pewnym krokiem skierowała się od razu w stronę drzwi, gdzie znajdowały się prywatne komnaty. Wypowiedziała tak dobrze znane jej hasło i weszła do środka. Dopiero tam zdecydowała się w końcu spojrzeć na bruneta. Wyglądał o wiele lepiej od Dracona. Zaledwie kilka zadrapań na twarzy i spore rozcięcie tuż pod okiem.
-Cieszę się, że przyszłaś – zaczął rozmowę – Posłuchaj.. przepraszam Cię z całego serca, gdybym Tylko wiedział co Ci się przytrafiło wczorajszego wieczoru...
-To Cię nie usprawiedliwia – przerwała mu – Zachowałeś się jak skończony dupek
-Po prostu myślałem że Ty i On..
-Draco jest moim przyjacielem. Zawdzięczam mu życie – oczy gryfonki się zaszkliły od łez – Gdyby nie on, to dzisiaj by mnie już tutaj nie było. Nie chciałam być w nocy sama, więc poprosiłam go żeby ze mną został.
-Przepraszam...masz rację zachowałem się jak skończony dupek, ale kocham Cię...
-To nie mnie powinieneś przepraszać, tylko Dracona – Hermiona spojrzała Olivierowi w oczy – Jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że mogłaby Cię zdradzić. Nie ufasz mi?
-Ufam – odpowiedział.
Jak przez mgłę wróciły do niego obrazy z nocy spędzonej z Parkinson. Patrzył w czekoladowe oczy gryfonki a słowa więzły mu w gardle. Chciał jej powiedzieć,a le się bał. Bał się, że przez własną głupotę i chwilę słabości straci ją bezpowrotnie. Jeżeli Parkinson nie puści pary z ust jest szansa że Hermiona nigdy się nie dowie.
-Wybaczysz mi kiedyś?
-Każdy zasługuje na drugą szansę, ale na pewno nie zapomnę tego wszystkiego.
Oczy mężczyzny zalśniły.
Podszedł do niej i delikatnie ją pocałował po czym mocno ją do siebie przytulił.
-Tak bardzo się cieszę, że jesteś cała i zdrowa- wyszeptał wtulając twarz w jej włosy.

***

-Czy tobie do reszty odbiło Parkinson?! Miałaś go uwieść, ale nie od razu iść z nim do łóżka! - Zabini z wymalowaną wściekłością na twarzy patrzył na zadowoloną z siebie Pansy.
-Nie wiem czym się tak denerwujesz Zabini – dziewczyna nalała sobie do szklanki ognistej i rozsiadła się wygodnie w jednym z foteli – Stało się to się stało. Przynajmniej teraz można przystąpić do fazy drugiej.
-Jakiej zaś fazy drugiej? - Mulat krążył po pokoju tam i z powrotem.
-Szantaż Blaise, szantaż.
-A nie możesz sobie po prostu odpuścić? Ona i tak już dużo wycierpiała w życiu.
-Czyżbyś się naglę przejmował losem szlam Zabini? - Pansy bacznie przyglądała się przyjacielowi – A może powiesz mi co Cię łączy z tą Weasley'ówną?
-Nie Twój interes.
-Nie mów, że... - brunetka zaśmiała się ironicznie – Czujesz coś do niej.
Ślizgon patrzył na nią spod byka.
-I z pewnością ta ruda małpa czuje coś do Ciebie - Pansy zacmokała – Idealnie! Dzięki niej możesz bardziej zbliżyć się do Granger... a wtedy zniszczymy ją w najmniej oczekiwanym momencie.
-Chcesz się dalej w to bawić, to baw się sama – warknął – Ja nie mam zamiaru brać w tym udziału.
-Weźmiesz..
-Bo co?
-Bo inaczej o wszystkim dowie się Twoja mała ruda zabaweczka.
Tego było już za dużo. Wkurzony Zabini przyparł rozbawioną całą sytuacją Pansy do ściany.
-Spróbuj się do niej zbliżyć, a wtedy inaczej pogadamy – wysyczał jej do ucha i puścił.
Dziewczyna rozmasowała obolałe części ciała.
-Naciesz się szczęściem Zabini póki jeszcze możesz – odpowiedziała po czym opuściła prywatne dormitorium chłopaka.


piątek, 10 października 2014

Rozdział 14 Sztylet

Cześć kochani! Na wstępie chciałam was poinformować, że zaktualizowałam zakładkę Bohaterowie  i dodałam tam postać Erica, więc jest teraz na czym oko zawiesić ;)
Dziękuje też za tak liczne komentarze, które sprawiają że mam ochotę skakać i tańczyć z radości. To na prawdę wiele dla mnie znaczy i daje mi motywację do dalszego pisania.
Czekam z niecierpliwością na wasze opinie i odczucia ;)
Ścisam Avad Ka

~~*~~*~~*~~


Ostatnie kilka dni minęły Hermionie błyskawicznie. Popadła w rutynę, dzięki której udawało jej się przetrwać każdy kolejny dzień. Jadła, chodziła na zajęcia, popołudnia spędzała z Ginny w bibliotece, a wieczorami spotykała się z Erickiem, albo zamykała się w swoim dormitorium z dobrą książką w ręku.  Nawet perspektywa jutrzejszego powrotu Oliviera do Hogwartu nie była w stanie jej uszczęśliwić. Tak naprawdę przyzwyczaiła się już do braku jego obecności ponadto była na niego cholernie zła. Najchętniej udawałaby, że nawet nie zauważyła jego powrotu. Chciała żeby zobaczył, że świetnie sobie radziła bez niego, ale tak naprawdę była w kompletnej rozsypce. 
Powinna być szczęśliwa wszystko znakomicie się układa, ma narzeczonego z którym wyjaśni sobie kilka spraw i pewnie wszystko wróci do normy, ma wspaniałych przyjaciół takich jak Draco, Ginny, Ron, Harry i Paris.  Po skończeniu szkoły ma wziąć ślub i żyć długo i szczęśliwie, ale jednak  do szczęścia jej daleko. Tak naprawdę od niedawna przenika ją dziwne uczucie jakby utraciła w swoim życiu coś bardzo ważnego.  Tylko czym było to „coś”?
Brązowowłosa przymknęła na chwilę ze zmęczenia powieki. Było piątkowe popołudnie a ona wreszcie mogła się zrelaksować po ciężkim i intensywnym tygodniu, który sprawiał wrażenie jakby miał się nigdy nie skończyć. Pogrążona w rozmyślaniach nie zauważyła nawet, kiedy zapadła w niespokojny sen.
Obudziło ją dopiero lekkie szturchnięcie w ramię. Powoli otworzyła senne powieki i zobaczyła rozpromienioną twarz przyjaciółki. Przeciągnęła się ziewając.
-Gotowa na babski wieczór? – uśmiechnięta Ginny wygodnie rozsiadła się na łóżku Hermiony.
-Która godzina? – spytała starsza gryfonka i ponownie ziewnęła
-Dochodzi dwudziesta.
-O jeny – Hermiona jęknęła.
-Co się stało?
-Na śmierć zapomniałam, że mam się dziś spotkać z Erickiem bo chciał się pożegnać.
-Ale.. – zaczęła Ruda
-Załatwię to szybko i zaniedługo wracam obecuje – Hermiona cmoknęła przyjaciółkę w policzek i poszła doprowadzić się do porządku. Ściągnęła  z siebie czarną szatę i niedbale rzuciła na oparcie fotela, wcisnęła się w jeansy a na górę założyła luźniejszy brązowy sweter. Niesforne włosy związała w luźnego kucyka i ruszyła na spotkanie. 
Drogę do północnego skrzydła szkoły pokonała w błyskawicznym tempie. Trochę się zdziwiła, kiedy brunet wybrał akurat to miejsce na ich ostatnie spotkanie. Każdy w Hogwarcie przecież wiedział, że północne skrzydło jest najbardziej opustoszałym miejscem w całej szkole.  Może po prostu nie chciał żeby ktokolwiek nam przeszkadzał? – pomyślała.    Dotarła na miejsce jako pierwsza. Spojrzała na zegarek – miała jeszcze około 5 minut więc usiadła na jednym z parapetów i spojrzała przez okno na zakazany las, który powoli tonął w ciemności. Czuła jak ciemność ta ją hipnotyzuje i przyciąga. Zatapiała się w niej coraz bardziej i bardziej, czuła się niewidzialna i… wolna. 
Nagle poczuła ostry przeszywający ból głowy, a następnie zemdlała.
Ciemność pochłonęła ją całkowicie.

***

-Smoku – Draco zatrzymał się na dźwięk swojego starego przezwiska. Tylko jedna osoba na calutkim świecie zwracała się do niego w taki sposób.
-Zabini –blondyn odwrócił się  w przyjaciela – Kope lat stary
Ślizgoni podali sobie ręce na powitanie i poklepali się przyjacielsko po plecach.
-Co Cię do mnie sprowadza Blaise?
-Niekoniecznie do Ciebie – mulat uśmiechnął się – Szukam Granger.
-Granger? – Draco uniósł pytająco jedną brew – Czego od niej chcesz?
-Muszę z nią jak najszybciej porozmawiać  - może i Zabini starał się ukryć wszelkie swoje emocje za maską wyluzowanego, ale Draco zbyt dobrze znał swojego przyjaciela by wiedzieć, że tak naprawdę coś go dręczy – Więc jak  mogę wejść?
-Tak, tak jasne – odpowiedział zamyślonym głosem Draco – Wchodź.
Wypowiedział hasło i przepuścił bruneta w przejściu. Przez cały czas zastanawiał się czego może chcieć od Hermiony jego kumpel. Przecież, jeszcze nie tak dawno prawił mu morały o czystości krwi. Czyżby w końcu przejrzał na oczy, że wojna się skończyła a granice między statusami krwi się zatarły?
-Hermiona?! – z dormitorium gryfonki wybiegła Ginny, która na widok ślizgonów zatrzymała się w połowie drogi.
-Coś się stało? Gdzie jest Hermiona? – Draco spojrza w zmartwione zielone oczy gryfonki.
-Chyba wpakowała się w kłopoty – wyszeptała.
10 minut później kończyła tłumaczyć ślizgonom  o planach na babski wieczór oraz o spotkaniu Hermiony z  Fosterem i  z którego powinna wrócić dobrą godzinę temu.
-Cholera jasna – zaklął Draco – Wiedziałem, że tak będzie, ostrzegałem ją! I co? Jak to się skończyło? Czy choć raz ktokolwiek z was mógłby mnie wreszcie posłuchać. Czemu WY gryfoni zawsze musicie być tacy uparci i postawić na swoim?!
-Stary spokojnie – usłyszał opanowy glos Diabła – Zaraz coś wymyślimy.
Draco cały drżał ze wściekłości, która nim ogarnęła. Był wściekły na Hermionie, za to że tak lekkomyśnie się zachowała, że go nie posłuchała, lecz przede wszystkim kipiał ze wściekłości na samego siebie. Na to, że jej nie dopilnował, Powinien był bardziej na nią uważał, tym bardziej że czuł się odpowiedzialny za nią i jej bezpieczeństwo. Przecież przyrzekł sobie, że nie pozwoli nigdy nikomu jej skrzywdzić, a już przy pierwszej lepszej okazji schrzanił na całej linii.
Ślizgon niespodziewanie wstał i ruszył w stronę wyjścia.
-Hej hej! – drogę zagrodził mu mulat – Gdzie idziesz?
-Dorwać tego pieprzonego Fostera. Choćbym miał przeszukać każdy zakamarek tej szkoły znajdę go i Hermionę. A jeśli zrobił jej jakąkolwiek krzywdę to już ja się z nim policzę.
-Nie ma szans żebym puścił Cię samego – odparł Zabini – Idę z Tobą.
-Ja też – do rozmowy wtrąciła się Ginny
-Nie – odpowiedzieli zgodnie ślizgoni.
-Ktoś musi tu zostać na wszelki wypadek, gdyby Hermiona jednak wróciła.
Mimo niezadowolenia Ginny zgodziła się na plan chłopaków i usiadła na jednym z foteli naprzeciw kominka. Siedziała jak na szpilkach nasłuchując każdego najdrobniejszego dźwięku, który świadczyłby o powrocie chłopaków bądź Hermiony. Sekundy mijały zamieniając się w minuty, czas ciągnął się nieubłagalnie. Bała się  o przyjaciółkę jak nigdy dotąd. Może i jest ona jedną z najlepszych czarownic, ale sam na sam z takim osiłkiem jak Foster nie ma szans.  Tym bardziej, że z pewnością wcale nie podejrzewa go o jakiekolwiek złe zamiary wobec niej.
Spojrzała na zegarek – minęło dopiero 30 minut odkąd siedzi tutaj całkiem sama. Nie dość, że martwi się o Hermione to zaczyna obawiać się też o chłopaków. A co jeśli coś im się stało?

***

Hermiona  powoli odzyskiwała przytomność.  Ostrożnie otworzyła oczy, bojąc się tego co za chwilę zobaczy. Czuła intensywne pulsowanie z tyłu głowy i metaliczny zapach krwi, który drażnił jej nozdrza.  Ręce i nogi miała skrępowane i przywiązane do drewnianego krzesła na którym siedziała.  Kiedy wreszcie oczy przywykły do półmroku panującego w pomieszczeniu postanowiła się rozejrzeć. W Sali panował potworny chłód, od którego dostawała dreszczy. Zaczęła rozglądać  się dookoła siebie,by wyłapać najwięcej szczegółów z tego co tutaj robi i jakie ma szanse na ucieczkę.  Była pewna tego że jest w jednej z  opuszczonych od dawna sal lekcyjnych, po zapachu różnych chemikaliów unoszących się w powietrzu była pewna, że odbywały się tutaj kiedyś z pewnością eliksiry.  Dopiero po dłuższej chwili dostrzegła je. Czarne jak węgiel,  lśniące oczy wpatrzone w nią.
-Eric? – wyszeptała – Co ja tutaj robię? Co się dzieje? – na usta cisnęło jej się tysiące pytań. Czemu on się w nią wpatruje zamiast ruszyć jej z pomocą? Dopiero teraz to do niej dotarło. To przez niego tu jest.
-Widzę po wyrazie Twojej twarzy, że wreszcie to do Ciebie dotarło – brunet wstał i okrążył krzesło na którym siedziała gryfonka – Nie żebym coś miał do Ciebie – kontynuował – Ale widzisz mam jedną wielką słabość, którą są… pieniądze – zaśmiał się gorzko – A dla pieniędzy jestem gotowy zrobić wszystko.
-Nawet zabić?
-Jedno szlamowate życie  w tą czy wewtą – wzruszył ramionami – Co za różnica?  A ja przynajmniej skorzystam.
-Zrób to – gryfonka spojrzała buntowniczo w oczy swojego prześladowcy – Śmiało miejmy to już za sobą.
Foster zaśmiał.
-Nie tak szybko piękna – podszedł do niej i wyszeptał jej do ucha – Najpierw się trochę zabawimy.
Podszedł do biurka  i otworzył pozłacaną szkatułkę wyłożoną czerwonym aksamitem, na którym leżał wypolerowany, srebrny długi sztylet ze zdobieniami na rękojeści w kształcie ludzkiej czaszki.
-Chyba pamiętasz swojego dawnego przyjaciela co Granger? – chłopak podszedł do niej i delikatnie przejechał ostrzem po nieskazitelnym policzku gryfonki.
Hermiona przełknęła głośno ślinę, łzy cisnęły jej się do oczu i z trudem je powstrzymywała. Dobrze znała ten sztylet. Sztylet, którego ostatnią właścicielką była Bellatrix, sztylet którym była już raz torturowana, sztylet który zabił Zgredka.    Jeszcze nigdy w swoim życiu tak się nie bała. Była kompletnie bezbronna i patrzyła w czarne oczy śmierci. Tak z pewnością już jest po niej.  Znalazła się w potrzasku, z którego nie potrafi się uwolnić. Na dodatek nikt tak naprawdę nie wie gdzie jest. Nawet jeśli  zaczęli by jej szukać to z pewnością już jest za późno. A jednak,  zignorowała rozsądek, który kazał jej siedzieć cicho i starać się przetrwać.  Nabrała jak najwięcej powietrza w płucach i zaczęła krzyczeć, nawołując pomocy z nadzieją, że ktoś ją usłyszy.
Przeszywające pieczenie przeszło przez jej policzek po uderzeniu jakie zafundował jej Eric.
-Głupia – przystawił jej nóż do gardła i zjechał w stronę obojczyka – Nikt Cię nie usłyszy, rzuciłem zaklęcie wyciszające – Delikatnie naciął skórę tuż nad obojczykiem, a kropla szkarłatnej krwi spłynęła po ostrzu.
Hermiona uniosła dumnie głowę i splunęła brunetowi w twarz.
-Brzydzę się Tobą – wysyczała – Mam nadzieje, że będziesz się smażył w piekle.
Chłopak wytarł się skrawkiem koszuli a jego czarne oczy zalśniły złowrogo.
-Moja cierpliwość się skończyła Granger – warknął przez zęby .
Jednym szybkim cięciem przeciął sweter dziewczyny rozdzierając go na pół.    Zimne ostrze sztyletu dotknęło jednej z piersi dziewczyny wbijając się przy tym delikatnie.   Hermiona zamknęła oczy czekając na najgorsze.
***

Draco wraz z Zabinim truchtem przemierzali korytarze Hogwartu  sprawdzając dokładnie każde pomieszczenie po drodzę. Sprawdzili już całe lochy i dwa pierwsze piętra, a po Hermionie jak na razie żadnego śladu.
-Może w pokoju tego skurczybyka znajdziemy jakąś wskazówkę gdzie mogliby być? – wypalił Blaise zamykając za sobą kolejne drzwi.
-Blaise stary, żebyś się Tylko nie mylił!
Co tchu popędzili pod obraz strzegący przejścia do prywatnych kwater uczniów z wymiany. Draco jako prefekt naczelny znał hasło, więc bez problemu dostali się do środka.  Przemierzyli szybko salon  dokładnie się nawet nie rozglądając i bez pukania weszli przez pierwsze drzwi po lewej.
-Ty – powiedział Draco do leżącego na łóżku blondyna – Gdzie jest Twój kolega?
-E-eric? – wymamrotał chłopak.
-Nie mam czasu na zabawę w kotka i myszkę. Wiesz gdzie on jest?
-N-nie wiem- Chłopak wyglądał na przestraszonego.
-Kłamiesz – wtrącił się Blaise – Albo powiesz po dobroci albo inaczej sobie pogadamy – Blaise podciągnął rękaw lewej koszuli aż do łokcia ukazując blady znak po wypalonym niegdyś mrocznym znaku – To jak?
Źrenice w oczach Scotta skurczyły się do ziarenka piasku. Nie potrafił oderwać wzroku od bladej blizny odznaczającej się na ciemnej  skórze ślizgona. Przełknął głośno ślinę.
-Wspominał coś o północnym skrzydle – wypalił wreszcie – Nic więcej nie wiem przysięgam!
-Żebyś się nie mylił – warknął Zabini – Inaczej znajdę Cię i uduszę gołymi rękoma jeśli będę musiał.

5 minut później cali zadyszani znaleźli się w północnym skrzydle Hogwartu i  bez chwili wytchnienia zaczęli przeszukiwać  salę po Sali. Z nadzieją, że może akurat ta następna będzie tą, którą tak bardzo pragną znaleźć.   Draco z bijącym mocno sercem i wyciągnięta przed siebie różdżką chwycił klamkę do ostatnich drzwi na korytarzu. Spojrzał na Zabiniego, który skinieniem głowy dał mu znać, żeby otworzył.
Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem.  Znalazł ją. Chwilowa ulga zamieniła się w przerażenie. Wszystko działo się tak błyskawicznie,  snop czerwonego światła wystrzelił z różdżki i powalił Erica na ziemię, a sztylet który trzymał w ręce z brzękiem upadł na marmurową posadzkę. Blaise w mgnieniu oka obezwładnił Erica, natomiast Draco klęczał już przy Hermionie rozwiązując węzły, które ją krępowały. Dziewczyna zaniosła się płaczem. Łzy spływały jej ciurkiem po policzkach, rozmazując delikatny makijaż. Poczuła ulgę, gdy tylko zobaczyła jego przerażoną twarz w drzwiach. Wiedziała, że przy nim jest już bezpieczna. Jak małe dziecko dała się opatulić marynarką blondyna, która zasłoniła poszarpany sweter odkrywający pokaleczone ciało. Jak małe dziecko owinęła mu ręce wokół szyi i przywarła do niego jak najmocniej szlochając.
-Ciii już dobrze jestem przy Tobie – usłyszała cichy szept – Jesteś bezpieczna.
-Co z nim zrobimy? – zapytał Blaise przyjaciela.
-Idziemy do Dyrektora – oznajmił spokojnie blondyn biorąc roztrzęsioną dziewczynę na  ręcę.
10 minut później całą czwórką byli już w gabinecie dyrektora opowiadając mu o całym zajściu.  Foster przyznał się, że chciał zabić gryfonkę i że zadanie to zlecił mu nie kto inny jak Lucjusz Malfoy.  Dyrektor wysłał niezwłocznie sowę do Ministra Magii zawiadamiając go o  próbie dokonania zabójstwa, za którą Eric Foster na pewno trafi na resztę swojego życia do Azkabanu.   Po długiej namowie Hermiony na zostanie w skrzydle szpitalnym i jej stanowczych protestach udało im się namówić Albusa by gryfonka wróciła do swojego dormitorium gdzie zaopiekują się nią przyjaciele.  W głębi duszy cieszyła się, że jest już po wszystkim i czuła niesamowitą wdzięczność do ślizgonów, z drugiej strony bała się, a świadomość że sytuacja taka jak ta mogłaby się powtórzyć przyprawiała ją o dreszcze.   Draco uparł się, że w swoim stanie nie powinna się przemęczać, więc po raz kolejny dzisiejszego wieczoru wziął ją na ręce, a ona znów mogła poczuć się bezpiecznie.
Gdy tylko weszli do prywatnych komnat od razu podbiegła do nich zapłakana Ginny.
-Dzięki Bogu!! – przytuliła mocno przyjaciółkę – Nic Ci nie zrobił? Jesteś cała? – Ruda przyjrzała się dokładnie swojej przyjaciółce, a na widok zakrzepłej krwi na jej dekolcie skrzywiła się.
-Nic mi nie jest Ginny naprawdę. Do wesela się zagoi. – Hermiona starała się uśmiechnąć by dodać otuchy przyjaciółce.
-Tak bardzo się o Ciebie martwiłam – z zielonych oczu Ginny dalej leciały łzy.
-Ej mała nie płacz – Zabini podszedł do rudej i ją przytulił – Wszystko już jest w porządku.
Draco zaprowadził dziewczynę do jej dormitorium i kazał jej się przebrać. Hermiona posłusznie oddała marynarkę blodnynowi po czym zrzuciła potargany sweter i jenasy i zarzuciła na obolałe ciało czarną koszulę nocną po czym wygodnie położyła się na łóżku.  W międzyczasie Draco przygotował miskę z ciepłą wodą i delikatnie przemywał zakrzepłe rany na dekolcie dziewczyny. Na samym końcu  drżącą ręką posmarował rany szbkogojącą się maścią  i na wszelki wypadek ponaklejał opatrunki, żeby rany w spokoju mogły się zagoić. Na końcu podał jej jeszcze eliksir przeciwbólowy.
-Skończone – oznajmił zadowolony z siebie.
-Dziękuje  - Hermiona weszła pod kołdrę i ułożyła się na boku bacznie obserwując Dracona. Nie chciała być teraz sama.  Potrzebowała towarzystwa jak nigdy dotąd.
-Zostań dzisiaj ze mną proszę – powiedziała patrząc w błękitne oczy ślizgona  - Nie chcę być dzisiaj sama.
-Pewnie – odpowiedział zaskoczony – Pójdę to tylko odnieść, ogarnę się i zaraz wracam.
Kompletnie osłupiały opuścił dormitorium gryfonki.  Odłożył miskę z wodą na najbliższej komodzie w salonie i spojrzał na  Blaise, który siedział wygodnie na kanapie i przytulał zasypiającą już powoli Ginny. W duchu uśmiechnął się na ten widok. Nigdy nie posądził by przyjaciela o takie czułości, tym bardziej względem jakiejkolwiek gryfonki.
Wszedł do dużej łazienki i skierował się od razu w stronę prysznica po drodze ściągając spocone ubranie.  Nie chciał zostawiać Hermiony na dłużej samej.  Ciepła woda powoli rozluźniała jego spięte mięśnie. Dopiero teraz poczuł jak wszystkie emocje z niego uchodzą. Nigdy w życiu nie wybaczyłby sobie jakby coś jej się stało.   Odświeżony ubrał na siebie zwykłą szarą koszulkę i krótkie spodenki po czym niepostrzeżenie przedostał się do dormitorium dziewczyny.  Zamknął za sobą drzwi i położył się na łóżku tuż obok niej.  Hermiona położyła głowę na klatce piersiowej i przytuliła się do niego wsłuchując się w rytmiczne uderzenia jego serca. Draco chwilowo się wahając objął dziewczynę i delikatnie głaskał ją po głowie.
-Dziękuję – odpowiedziała po chwili.
-Nie ma za co. Każdy na moim miejscu zachowałby się tak samo.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała chłopakowi w oczy.
-Nie tylko za ratunek. Dziękuje za to, że jesteś, za to że czuje się przy Tobie bezpiecznie – zrobiła krótką pałzę – I przepraszam, że Cię nie posłuchałam, miałeś rację co do Erica.
Na dźwięk tego imienia ślizgon się skrzywił.
-TO było tylko złe przeczucie nic więcej.
-Ale się sprawdziło – nie dawała za wygraną.
-To ja Cię powinienem przeprosić – odparł w końcu blondyn.
-Ty mnie? – na ustach brunetki pojawił się uśmiech – A niby za co?
-Kiedy zobaczyłem ten sztylet  w rękach Fostera poczułem się jakbym stał w Riddle Mannor i patrzył na to całe cierpienie jakie wyrządziła Ci Bellatrix – niebieskie oczy skierowały się na przedramię dziewczyny gdzie widniała delikatna blizna w kształcie napisu „szlama”.  Przepraszam za to, że wtedy nie zareagowałem.
-Draco – pogładziła go na policzku – To już przeszłość.  Ważne jest to co jest tu i teraz. 
Na jej ustach pojawił się szczery uśmiech.
-Dobranoc Draco – pocałowała go delikatnie w policzek a on poczuł dziwne mrowienie w podbrzuszu.
-Dobranoc Hermiono.

piątek, 3 października 2014

Rozdział 13 Sukces

Chyba trochę schrzaniłam ten rozdział. Ale obiecuje, że następnym wam to wynagrodzę bo szykuje coś na prawdę ekstra ;) 
Czekam na wasze opinie ;) 
Całusy Avad Ka

~~*~~*~~*~~


Blaise skończył czytać list od Pansy, która poinformowała go, że jest coraz bliżej zrealizowania swojej zemsty na Granger.  Ślizgon wpatrywał się przez dłuższą chwilę w schludne pismo swojej koleżanki po czym zgniótł kartkę i wrzucił ją do rozpalonego kominka.  Nalał sobie do szklanki ognistej i usiadł wygodnie na swoim ulubionym fotelu.  Jego wzrok błądził po prywatnym dormitorium, aż zatrzymał się na dębowej szafce nocnej, gdzie leżała mała sterta nieprzeczytanych listów zaadresowanych do Granger, od Blacka.   Blaise nie miał zielonego pojęcia jak Parkinson zdołała przechwycić te wszystkie listy i szczerze mówiąc nic go to nie obchodziło.  Coraz częściej dopadały go wątpliwości co do tego całego jej planu.
Są w życiu ślizgona takie dni, kiedy ma ochotę po prostu się z tego wycofać. Pójść do Granger  i oddać jej te przeklęty listy, a potem paść na kolana i błagać o przebaczenie Ginny. Może właśnie to go powstrzymało od spalenia tych listów?
Co się z nim dzieje? – To pytanie nieustannie rozbijało mu się po głowie. 
Jeszcze niedawno miałby to wszystko generalnie w dupie a teraz? Dokładnie analizuje każde swoje posunięcie.  Od dwóch tygodniu regularnie w  tajemnicy przed wszystkimi spotyka się z Ginny w Pokoju Życzeń.   Oczywiście nie łączyło ich nic poza wielogodzinnymi rozmowami. Poznawali siebie od nowa,  to właśnie od niej Blaise dowiedział się o zaręczynach Hermiony z Blackiem,  że z Draconem łączy ich tylko przyjaźń, mimo że z boku może to wyglądać całkowicie inaczej. Ginny wyznała mu w tajemnicy, że tak naprawdę wolałaby żeby to Draco związał się z Hermioną.
Obydwoje doszli do wniosku, że Hermiona i Draco idealnie by do siebie pasowali.  Oczywiście mulat nie wspomniał o tym wszystkim Parkinson, która uporczywie dążyła do zniszczenia gryfonki.  
W głębi duszy pragnął jej porażki. Po raz pierwszy w swoim życiu chciał, żeby to lwy zwyciężyły w tej rozgrywce.

***

Draco zatopił się w miękkim, skórzanymi fotelu znajdującym się w małej, ale przestronnej komnacie Paris. Przyjaciółka podała mu szklankę wypełnioną po brzegi jego ulubionym alkoholem, po czym sama rozłożyła się wygodnie na kanapie tuż obok.
-Co Cię gryzie Draco? – zapytała uważnie przyglądając się blondynowi – Ostatnio wyglądasz na zmartwionego
-Nic mi nie jest – odparł z przekąsem i pociągnął spory łyk bursztynowego płynu, który delikatnie przepalał mu gardło.
-Znamy się nie od dziś umiem czytać z Ciebie jak z otwartej księgi – Paris nie dawała za wygraną – Powiesz mi sam czy mam wyciągnąć to od Ciebie siłą?
-Chodzi o Hermionę – odpowiedział cicho.
-O Hermionę?
Westchnął
-Po prostu nie podoba mi się ten cały Eric i to, że przez cały czas kręci się wokół nie.
-Czyżbyś był zazdrosny? – Paris zachichotała
Ślizgon spiorunował blondynkę wzrokiem.
-Nie jestem – wycedził przez zaciśnięte zęby – Po prostu ostatnio nękają mnie koszmary o Hermionie.
-To tylko sny Draco.
-To jest coś więcej uwierz mi – blondyn spojrzał w oczy przyjaciółce a jego twarz nabrała poważnego wyrazu – Każdej nocy śni mi się to samo. Idę przez przepiękny, zadbany ogród mojej matki by już po chwili znaleźć się w przeklętej rezydencji mojego Ojca i… i wedy widzę też ją – Draco starał się powstrzymać drżenie głosu – ona… n-nie żyje. Jest tam leży, piękna… blada.. i cała we krwi.
-Draco.. – Paris położyła rękę na ramieniu przyjaciela dodając mu tym samym trochę otuchy.
-To nie wszystko – kontynuował – Pewnego razu przyśniła mi się Narcyza ostrzegała mnie, żebym uważał na Hermionę ponieważ Lucjusz planuje się jej pozbyć.
-Ale przecież on jest zamknięty w Azkabanie.
-I co z tego – prychnął – Ma swoich ludzi dosłownie wszędzie.
-Wątpie, żeby ktoś w Hogwarcie próbował się jej pozbyć. Poza tym czemu po prostu jej nie powiesz o swoich obawach?
-Bo to jest najbardziej uparta osoba jaką znam – Draco uśmiechnął się pod nosem –Nawet wiem co by mi wtedy odpowiedziała.
-Zakochałeś się  - stwierdziła Paris po dłuższej ciszy między nimi
-Co? – Na ustach ślizgona pojawił się grymas – Chyba za dużo wypiłaś. Ja i miłość? Te dwie rzeczy wzajemnie się wykluczają.
-Wiem co mówię Draco i wiem też co widzę. Nie potrafisz oderwać od niej wzroku, a kiedy ją  tylko zobaczysz oczy Ci lśnią ze szczęścia. Martwisz się o nią, troszczysz, chcesz żeby była bezpieczna i jednocześnie jesteś zazdrosny na przykład o tej całego Erica. Jaki jest jej ulubiony kolor?
To pytanie zaskoczyło ślizgona, ale bez wahania odpowiedział:
-Źółty
-Sam widzisz – Paris zaklaskała z zadowolenia w dłonie.
-To o niczym nie świadczy – zaprotestował chłopak.
-Aleś ty uparty – blondynka wywróciła oczami – To w takim razie co do niej czujesz? Lubisz ją? Pożądasz? Nienawidzisz?
-Chyba ją lubię – stwierdził po dłuższym zastanowieniu się – Lubię dźwięk jej śmiechu, lubię jej uśmiech i dołeczki w policzkach, uwielbiam patrzeć w jej czekoladowe oczy, które sprawiają że czuje się szczęśliwszy.
Słowa same pchały mu się na ustach. Tak naprawdę uwielbiał tą upartą gryfonkę. Uwielbiał jej towarzystwo, uwielbiał wyprowadzać ją z równowagi i patrzeć jak się na niego złości, uwielbiał wywoływać na jej prześlicznej twarzy jeszcze piękniejszy uśmiech. Chciał być powodem dla którego się uśmiecha. Chciał spędzać z nią każdą chwilę swojego życia. Potrzebował jej jak powietrza.
Kochał ją.
Wreszcie to do niego dotarło.

***

Ostatnia noc w Drumstrangu, ostatnia szansa której nie może zmarnować.  Dzisiejszy wieczór będzie tym przełomowym.  Los jest po jej stronie.
Pansy stała przed lustrem przyglądając się swojemu wyglądowi.  Na ten wyjątkowy wieczór ubrała czarną, wąską sukienkę do kolan, która idealnie podkreślała wszystkie jej kobiece atuty. Wycięty dekolt idealnie uwydatniał jej jędrne i duże piersi.   Nałożyła na twarz delikatny makijaż a swoje czarne jak smoła włosy związała w delikatnego koczka.
Udało jej się dowiedzieć, że Olivier dzisiaj urządził sobie małą pożegnalną imprezę u jednego ze swoich kolegów ze szkolnych lat, który jest teraz tutaj nauczycielem. Z pewnością przyjdzie pijany. A pijany facet jest o wiele łatwiejszym celem.
Ślizgonka  w ukryciu obserwowała wejście do prywatnej komnaty Blacka z niecierpliwością wyczekując jego powrotu. Kwadrans po drugiej lekko wstawiony Olivier w końcu wszedł do swojego pokoju. Pansy odczekała jeszcze chwilę bo po chwili stanąć przed drzwiami nauczyciela.
Zapukała kilka razy i czekała.
Usłyszała kroki po drugiej stronie, i już po chwili drzwi ze skrzypnięciem otworzyły się a przed nią stanął zaskoczony Olivier.
-O co chodzi Parkinson? – zmarszczył brwi i uważnie przyjrzał się ślizgoncce.
-Dobry wieczór Olivierze – Pansy delikatnie się uśmiechnęła – Muszę z kimś porozmawiać, a nie wiedziałam do kogo mam się udać.
-Wejdź – powiedział i przepuścił ją w drzwiach – Napijesz się czegoś?
-Może być ognista – Pansy rozejrzała się uważnie po pomieszczenia po czym z zalotnym uśmiechem podziękowała mężczyźnie za szklankę wypełnioną bursztynowym alkoholem.
Upiła ze szklanki mały łyczek i oblizała usta językiem.
-O czym chciałaś porozmawiać?
-Nie czujesz się tutaj samotny?  - Pansy podeszła bliżej Oliviera, czuła od niego sporą ilość alkoholu, którą zdążył wypić.
-W jakim sensie samotny Parkinson?
-Nie brakuje Ci bliskości drugiego człowieka?  Mnie to miejsce bardzo przytłacza. Nie mam nawet z kim porozmawiać.
-Przecież mieszkasz z Luną.
- Z tym dziwadłem? – Pansy zaśmiała się – Ja i ona to dwa różne światy za to Ty i Ja – przejechała opuszkami palców po jego klatce piersiowej – Myślę, że znaleźlibyśmy wspólny język – wyszeptała mu do ucha a przez jego ciało przeszedł dreszcz.
-Czy Ty mnie próbujesz uwieść Parkinson? – Zamroczony alkoholem brunet ciekawością zmierzył dziewczynę wzrokiem. Była ładna,  wiedziała jak się ubrać by pokazać wszystkie swoje zalety.  Była typową kokietką, którą mógłby mieć każdy, jeżeli by się tylko postarał. Kto wie ilu już z nią spało i jakie doświadczenie ma ta dziewczyna?
-Może..
-Ze mną Ci się to nie uda – Olivier wyszeptał jej do ucha – Wiesz, że jestem z Hermioną.
-Jakoś nie widzę, żeby ona tutaj gdzieś była – Pansy uśmiechnęła się zalotnie – Po za tym czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.
-Sprytne, ale nie.. – Olivier sięgnął po szklankę i nalał sobie whisky.
Pansy nie dawała za wygraną. Podeszła do niego i objęła go od tyłu. Dzięki szpilkom prawie dorównywała mu wzrostem.   Olivier uśmiechnął się kpiąco pod nosem i odwrócił się przodem do dziewczyny.
-Chyba powinnaś już iść do siebie Pansy – pociągnął spory łyk ze szklanki.
-Nie wierz co tracisz Black – wyszeptała i nachyliła się nad brunetem przelotnie go całując.
Granat został odbezpieczony, teraz wystarczyło poczekać na eksplozję.
Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu od siebie, odwróciła się od mężczyzny i ruszyła w stronę drzwi.
3…
2…
1…
Dobrze wiedziała jak działa na mężczyzn i jeszcze lepiej wychodziło jej postępowanie z nimi. Nie musiała długo czekać na reakcję bruneta.  W mgnieniu oka przycisnął ją do ściany i zaczął całować. Rzucił się na nią niczym wygłodniały lew na swoją ofiarę.   Całował zachłannie a ona nie pozostawała mu dłużna.  Jednym zdecydowanym ruchem ściągnął z niej czarną, obcisłą sukienkę.  Ona ze zręcznością pozbywała się kolejnych guzików jego koszuli by już po chwili czuć pod dłońmi jego wyrzeźbione mięśnie. Pożądanie wzięło górę nad rozsądkiem.  Olivier nie przestając całować wziął ją na ręce i skierował się w stronę sypialni całkowicie nieświadomi wszystkich konsekwencji jakich poniesie ze sobą chwila zapomnienia…

Olivier obudził się późnym rankiem.  Przeciągnął się rozprostowując obolałe mięśnie po czym usiadł wygodnie na łóżku. Przeczesał ręką niesforne włosy, które opadały mu na czoło i dopiero po dłuższej chwili dotarły do niego wydarzenia minionej nocy.
-Kurwa – przeklnął wkurzony.
Co ja takiego zrobiłem? To nie może być prawda… Jak on teraz spojrzy w oczy Hermionie?
Jęknął.
-Tylko nie mów, że Ci się nie podobało -  u progu sypialni stała Pansy uśmiechając się łobuzersko.
-Co Ty tu jeszcze robisz?
-Czekam, może  będziesz miał ochotę na powtórkę – brunetka podeszła do łóżka i usiadła naprzeciwko Oliviera.
-Chcę zostać sam – warknął.
Dziewczyna delikatnie pogłaskała go po odkrytym ramieniu
-Jesteś pewien? – zapytała zalotnie.
-Posłuchaj mnie uważnie. Piśniesz chociaż słowo o tym co się wydarzyło a osobiście Cię dorwę i rozerwę na małe kawałeczki.
-Grozisz mi? Podniecają mnie Ci źli – wyszeptała mu do ucha nadgryzając je delikatnie.
Olivier odepchnął ją od siebie.
-Zapomnij o tym Parkinson dobrze Ci radzę.
-Jak tam sobie chcesz. I tak jeszcze do mnie wrócisz. Każdy wraca – na jej ustach widniał wredny uśmieszek.
-Wyjdź.
-Tak jest panie profesorze.
Pękająca z dumy opuściła pomieszczenie.  Dostała co chciała, Granger dostała nauczkę tylko teraz czekać, aż ta biedna gryfonka się o wszystkim dowie.
SUKCES.