Rozdział 23 Przyjaciele

Po pierwsze dziękuje za aż cztery nominacje, wkrótce z pewnością na nie odpowiem. Po drugie jestem kompletnie zawiedziona tym rozdziałem, który jest chyba moją największą życiowa porażka. 

Musze jakoś przebrnąć przez te nudne wątki, żeby w końcu dotrzeć do epicentrum najważniejszego wydarzenia.

Czekam na wasze opinie.

Ściskam AvadKa ;*

Hermiona biegła przez ciemny las co chwile potykając się o wystające korzenie, których w ciemności nie potrafiła dostrzec. Ubranie miała całe pobrudzone błotem, a na twarzy i dłoniach widniały liczne rany i zadrapania od krzaków które boleśnie ocierały się o niezasłonięte części ciała. Dziewczyna uparcie próbowała znaleźć wyjście z tego labiryntu drzew, kiedy nagle poczuła ostry, przeszywający ból w prawej kostce. Przewróciła się na ziemie, a oczy zaszły jej łzami. W oddali usłyszała przyprawiający ją o dreszcze śmiech swojego oprawcy.

-Niech to szlag – zaklneła pod nosem i podciągnęła nogawkę żeby oszacować stan swojej kostlo.

Z ust Hermiony wydobył się jęk rozpaczy. Z sekundy na sekundę opuchlizna na nodze robiła się coraz większa.

-Znajdę cię Granger! – do jej uszu dotarło nawoływanie mężczyzny.

Mimo ostrego bólu spróbowała za wszelką cenę się podnieść. Wszystkie jej starania spełzły na niczym. Ból który zaczął promieniować już na całą nogę uniemożliwiał jej swobodne poruszanie się, co spowodowało jeszcze częstsze upadki. Wykończona doczołgała się ostatkami sił do dużego dębu i oparła się plecami o jego pień. Przetarła palcami zakurzoną, zmęczoną i poranioną twarz. Wiedziała, że jest na przegranej pozycji, zraniona noga uniemożliwiała sprawne poruszanie się, poza tym była już zmęczona ciągłym uciekaniem. Wydawało jej się jakby nie spała już wieki. Podskoczyła kiedy niespodziewanie usłyszała nawoływanie, które było już coraz bliżej.

-I tak cię znajdę! – głos mężczyzny był opanowany i pewny siebie – Wiem, że jesteś gdzieś niedaleko, czuje tę twoją szlamowatą krew.

Hermiona przełknęła ślinę i przywarła plecami bardziej do drzewa, natomiast jej oddech zrobił się płytki. Adrenalina szumiała w jej żyłach, próbując znaleźć jakiś odpowiedni plan działania. Kiedy Hermiona rozważała wszystkie za i przeciw dotyczące ucieczki wokół zapanowała głucha cisza.

Czyżby sobie poszedł? – pomyślała i zaczęła rozglądać się na boki. W jej sercu zaczęła kiełkować nadzieja, że w końcu już po wszystkim. Kiedy w końcu odwróciła głowę natknęła się na parę zimnych, błękitnych oczu wpatrujących się w nią z pogardą.

-Mówiłem, że cię znajdę – na ustach Lucjusza pojawił się obłąkany, szyderczy uśmiech.

Serce Hermiony zamarło, a z ust mimowolnie wydobył się krzyk przerażenia.

Obudziła się w swoim dormitorium, cała zalana zimnym potem. Serce waliło jej jak oszalałe, a krew szumiała w uszach. Spojrzała na zegarek, który wskazywał dopiero 6:30. Westchnęła z ulgą na myśl, że był to tylko sen i ociężałymi ruchami wyszła z łóżka. Skierowała się prosto do łazienki, zabierając po drodze najpotrzebniejsze rzeczy. Po 20 minutach ciepłego i rozluźniającego jej spięte mięśnie prysznica już w lepszym nastroju podeszłą do lustra, żeby ogarnąć swoje niesforne długie włosy, które zaplotła w warkocz. Ubrała się po czym postanowiła zejść na śniadanie, które właśnie powinno się zacząć. Kiedy przemierzała powoli zatłaczające się korytarze zamku, że inni uczniowie przypatrują jej się z ciekawością. Wzruszyła ramionami i nie przejmując się tym zbytnio weszła do Wielkiej Sali. Od razu dostrzegła rude włosy swojej najlepszej przyjaciółki, która z niedowierzeniem wymalowanym na twarzy czytała jakąś gazetę.

-Dzień dobry – Hermiona usiadła koło Ginny i zaczęła nakładać sobie do miski owsiankę.

-Chyba nie aż taki dobry – Ginny posłała starszej gryfonce smutne spojrzenie.

-Coś się stało? Znowu posprzeczałaś się z Blaisem?

-Z Blaisem wszystko gra – ruda się zawahała – Chyba sama powinnaś to zobaczyć – podała Hermionie gazetę, którą przed chwilą sama czytała.

-Co to? – Hermiona z ciekawością przyjrzała się gazecie na której widniał duży miesięcznik Hogwartu WIEDŹMA – Nasza szkoła ma gazetę? – zapytała ździwiona.

-I to nie byle jaką, otwórz na stronie szóstej.

Kiedy Hermiona otworzyła gazetę na stronie szóstej, zakrztusiła się owsianką. Na stronie został umieszczony duży, czerwony nagłówek: MIŁOSNY SKANDAL w HOGWARCIE, a tuż pod nim jej zdjęcie z Olivierem. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej zaczęła czytać trzystronicowy artykuł opisujący jej romans z nauczycielem szkoły. W jednym momencie cały jej dobry nastrój prysł jak bańka mydlana.

-Nie daruje jej tego – warknęła wkurzona i zaczęła rozglądać się po stole ślizgonów.

-Hermiona wyluzuj to tylko jeden głupi artykuł. Wątpię żeby ktokolwiek w to uwierzył.

Hermiona prychnęła rozjuszona.

-Odnoszę inne wrażenie - spojrzała na szepczących do siebie uczniów – Nie jestem już głodna – odsunęła od siebie miskę i szybkim krokiem podążała ku wyjściu z Wielkiej Sali, gdy wpadła na Dracona.

-Tu jesteś – uśmiechnął się na jej widok – Wszędzie Cię szukałem.

Ślizgon spojrzał na nią badawczo i zmarszczył brwi.

-Wszystko w porządku? – zapytał.

-Chodź – Hermiona pociągnęła go w stronę jednej z pustych ławek znajdujących się na korytarzu i podała mu gazetę.

-Co to?

-Otwórz na stronie szóstej i czytaj.

Gryfonka uważnie przyglądała się spokojnej twarzy swojego chłopaka, która nie wyrażała żadnych emocji. W końcu Draco oderwał oczy od tekstu i spojrzał na nią z roztargnieniem.

-Pansy?

-Tak.

-Co zamierzasz zrobić?

-Podaj mi hasło do pokoju wspólnego ślizgonów a jeszcze dzisiaj rozerwę ją na strzępy.

-A nie lepiej poczekać aż cała ta afera przycichnie?

-Mam czekać? Nigdy w życiu, odpłaci mi się za to co zrobiła. Jeśli nie chcesz mi podać tego cholernego hasła, to idę poprosić Blaise’a.

-Chcesz dać jej satysfakcję? – Draco spojrzał jej w oczy – Jeśli teraz pokażesz jej że cię to ruszyło to dasz jej satysfakcję, a jeśli udasz że nic cię to nie obchodzi to w końcu da ci spokój, a ty możesz się zemścić w niespodziewanym momencie.

-Chyba rzeczywiście masz racje – przyznała.

Blondyn uśmiechnął się łobuzersko i nachylił się nad nią by ją pocałować.

-Wracamy na śniadanie?

-A dosiądziesz się do nas? – zapytała uśmiechając się.

-Jasne – cmoknął ją w usta i splótł jej palce ze swoimi.

Kiedy weszli do Wielkiej Sali trzymając się za ręce, wszystkie pary oczu zwróciły się ku nim. Hermiona kątem oka zobaczyła Oliviera przy stole nauczycielskim, który właśnie zakrztusił się sokiem dyniowym. Skierowali się do stołu gryfonów, gdzie do Ginny dołączył już Harry wraz z Ronem, który rzucił się na jedzenie jakby widział je pierwszy raz na oczy. Draco przywitał się z chłopakami, i ku zdziwieniu wszystkich pocałował Ginny w policzek na powitanie. Hermiona patrzyła z niedowierzaniem na chłopaka, który po raz kolejny ją zaskoczył. Chwilę później do ich stolika dołączył również Blaise, który bez skrępowania nałożył sobie sporą porcje jajecznicy.

Śniadanie jak i dwie pierwsze lekcje minęły im w przyjaznej atmosferze, dopiero kiedy Hermiona zajęła swoje standardowe miejsce w klasie gdzie nauczył Olivier trochę zmarkotniała.

-Wszystko w porządku? - usłyszała zatroskany głos przyjaciółki.

-Trochę się denerwuje – odparła

-Olivierem?

Hermiona pokiwała twierdząco głową.

-Boje się, że urządzi mi jakąś scenę przed wszystkimi.

-Nie jest chyba na tyle głupi, żeby..

-Minus 10 punktów dla gryffindoru za rozmowy na lekcji Panno Granger – Olivier niczym burza wparował do sali i omiótł wszystkim wzrokiem

-Ale.. - zaczęła Hermiona – Nawet jeszcze nie zaczeliśmy!

-Gryffindor traci kolejne 10 punktów.

-Dupek – mruknęła pod nosem.

-Słyszałem – odparł spokojnie – Szlaban Panno Granger.

-Co? - Hermiona nie kryła ździwienia.

-To że widzę cię o 18 w moim gabinecie – odwrócił się plecami do niej i obszedł dookoła całą klasę - Ktoś ma jeszcze coś do dodania? Nie? Świetnie.

Przez następne półtorej godziny Hermiona z naburmuszoną miną czekała na koniec zajęć. Kiedy tylko zadzwonił dzwonek jako pierwsza opuściła salę i zatrzymała się koło najbliższego okna, gdzie oparła czoło o zimną szybę. Była wściekła. Jak on mógł potraktować ją w taki sposób przed całą klasą? I na dodatek wlepił jej szlaban!

Jęknęła niezadowolona.

-Nie przejmuj się – usłyszała cichy szept i poczuła jak obejmują ją męskie ramiona – Chce się na tobie odegrać i tyle.

-Nie chce tam iść – odwróciła się w stronę Dracona i mocno się do niego przytuliła – Ominie mnie cała impreza.

-Ja nie idę.

-Jak to? Czemu? - spojrzała na niego zdziwiona.

Wzruszył ramionami.

-Po co mam iść skoro Ciebie tam nie będzie? Po za tym nie mam najmniejszej ochoty przebywać w towarzystwie Parkinson dłużej niż jest to konieczne.

Uśmiechnęła się do niego pogodnie i delikatnie pocałowała.

-Chodź na obiad.

***

Gryfonka zarzuciła na siebie ciepły gruby sweter i wyszła ze swojego dormitorium.

-Odprowadzić cię? - ślizgon spojrzał znad książki na dziewczynę.

-Nie trzeba.

Hermiona usiadła na poręczy kanapy, na której wygodnie leżał blondyn.

-Wolałabym ten wieczór spędzić z tobą – uśmiechnęła się blado.

-Może uda Ci się skończyć wcześniej?

-Mam taką nadzieje – odparła i pochyliła się nad nim by go pocałować.

Draco korzystając z okazji pociągnął ją na siebie i pocałował. Na początku delikatnie, delektując się jej miękkimi wargami. Z czasem stawał się coraz bardziej zachłanny, a ich pocałunki robiły się coraz bardziej odważniejsze. Podniósł się do pozycji siedzącej i posadził ją na sobie okrakiem. Ona natomiast przyciągnęła go bliżej do siebie, nie przestając całować.

-Muszę iść – wyszeptała między pocałunkami.

-Zostań jeszcze chwilę – wymruczał.

-Na prawdę muszę - z niechęcią się od niego oderwała i ruszyła w stronę wyjścia.

Kiedy tylko znalazła się na korytarzu oparła się o ścianę i przymknęła oczy. Czuła jak nogi same się pod nią uginają, a w głowie lekko się jej kręci od nadmiaru emocji. Jeszcze nigdy przy nikim tak dobrze się nie czuła, nawet w obecności Olivieera. No właśnie szlaban nie może się spóźnić!

Równo o osiemnastej lekko zadyszana stanęła pod gabinetem Oliviera i z lekkim zdenerwowaniem zapukała, po czym nacisnęła klamkę i weszła do środka. Brunet siedział za swoim biurkiem i sprawdzał wypracowania. Kiedy weszła podniósł głowę znad papierów i uśmiechnął się do niej nieśmiało.

-Szczerze mówiąc nie liczyłem, że się pojawisz.

-Szlaban to szlaban - odparła i usiadła na wolnym krześle naprzeciwko biurka – To co mam robić? Posprzątać klasę? Poukładać książki? Wyszorować kociołki?

Olivier zaśmiał się rozbawiony.

-Nie będziesz odbywała żadnego szlabanu, chciałem po prostu z Tobą porozmawiać ale bałem się że odmówisz jeślibym cię poprosił w normalny sposób.

Gryfonka spojrzała na niego z niedowierzeniem.

-I po to ta cała szopka? - westchnęła.

-Słuchaj nie chcę się kłócić. Proszę tylko o jedną rozmowę a potem dam Ci spokój jeśli będziesz tego chciała.

-No dobrze.

-Miałem sporo czasu podczas tej przerwy świątecznej, żeby ochłonąć i wszystko sobie przemyśleć. Wstyd mi za moje wcześniejsze zachowanie. Zasługujesz na to co najlepsze Hermiono a ja okazałem się być skończonym dupkiem. Wiem, że jesteś z Malfoyem i nie mam zamiaru wchodzić między was. Pogodziłem się z faktem, że Ciebie straciłem, ale jeśli jest jakakolwiek szansa chociażby na przyjaźń to chętnie bym skorzystał. Nie chcę tracić z tobą kontaktu.

Hermiona spojrzała brunetowi w oczy z których zawsze potrafiła czytać z jak otwartej księgi. Poczuła ulgę, ponieważ wiedziała że mówił całkiem szczerze.

-Wybaczysz mi?

-Każdy zasługuje na drugą szansę – odparła w końcu.

-Mówisz serio? - zapytał zaskoczony.

-Tak

-Jesteś cudowna Hermiono!

Zanim się obejrzała tkwiła już w objęciach bruneta, który mocno ją do siebie przytulił. Niepewnie odwzajemniła uścisk.

Resztę wieczoru spędzili w luźniejszej atmosferze. Wszystkie urazy w jednym momencie znikły, a mur który jeszcze niedawno między nimi istniał zdawał się być tylko odległym wspomnieniem. Rozmawiali i śmiali się jak starzy przyjaciele. Hermiona w głębi duszy cieszyła się, że wszystko potoczyło się w taki a nie inny sposób. Olivier w dalszym ciągu był dla niej w jakimś sensie ważny i cieszyła się, że mogła znaleźć w nim przyjaciela. Jedyne czego w tej chwili nie była pewna to reakcji Dracona na jej przyjaźń z Olivieriem.